An babbelt

Mijn naam is Annemijn van Leek, ik ben geboren op 24 december 1994 te Baarn en ben nu 25 jaar. Ik ben opgegroeid samen met mijn ouders en mijn oudere zus in Soest. Ik kan wel zeggen dat ik een hele fijne jeugd heb gehad en daar met heel veel plezier op kan terugkijken. Ik heb het gevoel dat bijna alles kon en mocht. Er waren zeker ook ruzies maar dat hoort erbij. Ik denk dat het een compliment is dat als je vriendinnen zeggen: ik mis het soms wel hoor dat we niet meer bij jou thuis zitten, het was altijd zo fijn, ook met je ouders.

Mijn eigenschappen, vriendschappen & hobby’s

Ik ben een spontaan mens, mijn hart op de goede plek, ik kan mezelf 100% wegcijferen, een echt gezelligheidsdier en een echt familie mens. Het schijnt ook dat ik soms erg zwart-wit ben, erg chaotisch, erg opgeruimd, dat ik ontzettend veel van structuur en planning houd, soms heel onzeker en erg in mijzelf getrokken kan zijn, totaal niet tegen mijn verlies kan en soms een beetje wereldvreemd ben. Maar ach, dat is van horen zeggen, dus ik weet niet of dat nou echt zo is, haha.

Ik heb heel veel fijne vriendschappen opgebouwd, op de scholen waar ik naar toe ging en op de hockey. Dat was iets dat al heel snel duidelijk werd: dat hockey, daar werd ik heel erg blij van. Mijn moeder heeft altijd gehandbald, en na een poging mij daar ook op te zetten kwam ze al snel van een koude kermis thuis… dat was echt niets voor mij. Ik ging hier overigens heen met mijn beste vriend, ook hij was heel snel uitgekeken. Mijn zus die zat op hockey en dat wilde ik dus ook. Uiteindelijk ben ik daarmee begonnen en heb ik een paar jaar geleden de overstap gemaakt om naar de BMHV te gaan, jawel van Soest naar Baarn. Helaas gaat het hockeyen op dit moment even niet door een rugblessure waar ik keihard mee aan het werk ben.

De liefde van mijn leven

Die overstap van Soest naar Baarn heb ik ook gemaakt in mijn huidige woonsituatie. Vijfenhalfjaar geleden heb ik mijn super lieve vriend ontmoet, Jören, een echte Barinees. Naar Soest gaan was dan ook geen optie. Ja… hij is er echt zo een die zegt dat de trein naar Baarn het enige goede is wat uit Soest komt, dus nee… Je snapt hem al, een leven in Soest op gaan bouwen behoorde niet tot de mogelijkheden.

En wat wil ik dan? Die vraag heb ik mezelf zeker gesteld hoor. Ik ben opgegroeid in Soest, mijn allerbeste vriendinnen wonen in Soest, mijn ouders, noem het allemaal maar op.

Ik heb in de loop der tijd alleen ook een heel fijn leven in Baarn opgebouwd, door hockey heb ik daar ook mensen leren kennen en op die manier ook echt fijne en belangrijke vriendschappen gecreëerd. Ik denk dat het voor mij dus ook niet heel veel uitmaakt waar ik woon. Als ik maar, iedereen om wie ik geef en van wie ik hou, altijd dicht bij me in de buurt kan hebben, dan ben ik echt gelukkig.

Zo ben ik op mijn twintigste bij mijn vriend in Baarn ingetrokken. Hij had al zijn eigen appartement en ik ben daar toen bij gaan wonen. Echt een plek waar ik mij zo thuis voelde en toch was er iets in mij dat weg wilde. Eindelijk een keer mijn eigen plek inrichten, iets wat ook echt van mij was en niet alleen van hem. Het voelde allemaal zo goed tussen ons dat wij besloten hebben om samen een huis te kopen. Het huis waar wij nu wonen hebben wij drie jaar geleden gekocht en is echt ons paleis. Er zijn zoveel dingen die ik nog anders wil, het kan alleen niet allemaal tegelijk. Maar het is echt zo fijn wonen en ik wil hier voorlopig nog wel even blijven. Ook omdat verhuizen en verbouwen niet onze sterkste kant is. De borrel daarna overigens wel!

Opleiding & werk

Ik heb ‘Journalistiek & Communicatie’ gestudeerd. Dat was het niet helemaal, maar ja, ik zei altijd: ‘Ik maak het af, wat er ook gebeurt, want dan heb ik wel een diploma.’ Dat deed ik dus ook. Ik heb er wel iets langer over gedaan dan de bedoeling was. Ja, dingen gaan zoals ze gaan. Logischerwijs ben ik daarna nooit meer gaan studeren.

Ik woonde nog thuis en mijn ouders wilde wel dat ik ging werken. Ik had altijd wel bijbaantjes maar nu moest ik toch echt wel wat voor vier of vijf dagen in de week gaan zoeken. Zo gezegd, zo gedaan en ik kwam al vrij snel terecht in een bloemenwinkel. Daar heb ik een hele leuke tijd gehad. Uiteindelijk heb ik toch de overstap naar de horeca gemaakt en kwam ik er achter dat dit wel echt voor mij was weggelegd.

Ik ben gek op het vak, alleen niet op de tijden. Mijn leven was compleet anders dan dat van mijn vriend en van mijn vriendinnen. Altijd verjaardagen of andere gezellige dingen missen. Mijn vriend lag altijd al te slapen als ik thuiskwam. Hij werkt gewoon van maandag tot en met vrijdag en begint ‘s ochtends al heel erg vroeg. Je begrijpt het al, je gaat langs elkaar heen leven. Daarom werd het tijd voor een volgende stap. Ik werk nu nog steeds in de horecabranche alleen nu werk ik bij de sales en reserveringen bij Landgoed Groot Kievitsdal, waar ik het enorm naar mijn zin heb. Totaal nieuw, maar zo ontzettend leuk om te doen! Niet meer elk weekend aan het werk, niet meer in de avonden aan het werk. Het is zo fijn en het geeft mij zoveel rust. Ik ben super blij dat ik deze kans heb gekregen!

Ben je echt gelukkig?

Die vraag stel ik mijzelf heel vaak, gewoon ook om jezelf scherp te houden en zo altijd je dromen en doelen niet uit het oog te verliezen. Er zijn zeker nog dingen die ik wil bereiken. Zo wil ik heel graag moeder worden, wil ik heel graag een eigen bedrijf oprichten en wil ik heel graag trouwen. Kortom, een droom met veel mijlpalen.

Naast deze dromen zijn er natuurlijk ook zoveel dingen die ik al heb bereikt. Ik heb de liefde van mijn leven gevonden, ik heb de meest fantastische ouders en schoonouders, ik heb de allerliefste zus, zwagers en schoonzus, ik heb de allerbeste vriendinnen (ook veel kwijtgeraakt, maar dat hoort bij het leven). Mijn aller aller beste vriendin loopt als een rode draad door mijn leven, ook al hebben we soms wat minder contact. Gelukkig is het weer, na een periode dat het minder was, weer als vanouds. Zij is al vanaf mijn geboorte in mijn leven. Ups en downs maar dat is wel echte vriendschap. Ook ben ik tante. De kleine man is in december 2019 geboren. Wauw, daar heb ik geen woorden voor… Dat is echt zo bijzonder om mee te maken. Ik ben zo trots op hem en ik hoop zo dat hij over een paar jaar naar mij toe komt rennen en mij in mijn armen vliegt omdat ik zijn lievelingstante ben. Haha ja, ik meen het echt.

Als ik het zo opschrijf realiseer ik mij dat ik echt gelukkig ben. Ik denk dat wij als mensen, nee dat zeg ik denk ik niet goed… Ik denk dat er heel veel mensen zijn, maar lang niet iedereen, die vaak alleen kunnen kijken naar wat je (nog) niet hebt en niet naar wat je allemaal al wel hebt. Ik ben zo iemand denk ik, eigenlijk weet ik het wel zeker.

Maar toch, die dingen die nog niet uitgekomen zijn die kunnen zeker nog uitkomen. De weg daarnaartoe heb ik zelf nog niet bepaald, maar wil ik wel gaan uitzoeken. Dan zullen we eens zien of ik van mijn dromen werkelijkheid kan maken!

Dit was de blog waar ik een aantal weken geleden mee begon. Nu weet ik dat ik mijn dromen nog even moet gaan uitstellen en eerst iets anders heb om te overwinnen…