Ja, nadat je zoiets hoort moet je eerst gaan verwerken, samen en met de familie. Uiteindelijk vrienden vertellen en ga zo maar door. Oh ja, tegelijkertijd heb je zelf nog niet eens door dat dit überhaupt over jou gaat. Maar goed je gaat door, je moet door, je wilt door en je hebt geen andere keuze. Huilen mag, boos zijn ook en laat dat nou net twee dingen zijn waar ik heel erg goed in ben, dus dat is top. Maar ja, die allergrootste angst van mij, ziek worden en doodgaan… Ik kan je vertellen, die komen niet echt van pas en is dus niet echt top.
Ik praat of lees mezelf gek en Jur probeert er dan vervolgens weer voor te zorgen dat ik er weer vertrouwen in krijg. Niet één keer per dag hoor, meestal wel iets vaker. En ja, je mag nu echt denken: ‘arme jongen’, dat denk ik namelijk zelf ook. Het is alleen wel gewoon zo: je weet ik heb borstkanker en daarna leef je nog een week in onzekerheid. Wat gaat er dan gebeuren? En wanneer? En hoe? Ik wil absoluut GEEN chemo want dan word je heel erg ziek en kaal!! Nee, dat wil ik echt niet. Zo gaat het continu in mijn hoofd. Geloof me, ik wil het heel graag uitzetten, maar helaas wordt al je vertrouwen weggenomen als je dit bericht krijgt. Je wilt eigenlijk niets liever dan dat ze gaan zeggen: ‘Sorry mevrouw, we hebben toch verkeerd gekeken en er is niets te zien’. Gaat niet gebeuren, weet ik zelf ook wel, maar is fijn om af en toe in te geloven toch?
Onderzoeken
Vervolgens ga je een molen in van onderzoeken. Het valt eigenlijk nog mee, maar je weet wat ze aan het onderzoeken zijn en dat maakt het zwaar. Plus je emoties, die maken het denk ik wel het zwaarst. Een MRI-scan om te kijken waar het precies zit zodat ze daarna precies op de goede plek een biopt kunnen nemen. Een onderzoek om te kijken of de lymfe er misschien ook anders uit zien en ga zo maar door. Ik ben trouwens vergeten te zeggen dat die lymfe er vooralsnog ‘schoon’ uitzagen. Wel opgezwollen, maar geen kwaadaardige cellen gevonden.
En dan dus het biopt. Totaal geen idee wat ik daarvan moest verwachten en, aangezien ik van Jur gewoon niets mag opzoeken, kon ik er dus ook niet achter komen. Ik luister blijkbaar goed naar hem want ik heb dit ook echt niet gedaan. Het enige wat ik wist: dat dit wordt gedaan zodat ze kunnen zien wat voor een type borstkanker het is en in welk stadium het zit. De avond voor het biopt gingen we naar bed en vroeg Jur aan mij: ‘Wil je weten wat ze gaan doen?’ Ik vroeg: ‘Kan ik het aan? Jij weet of ik het aan kan om te horen of dat ik me juist nerveus ga maken.’ Hij zei: ‘Je kan het aan.’ Hierop heb ik gezegd dat hij het dan maar moest vertellen. Uiteraard heb ik hem wel nog even gevraagd waarom hij dan wel dingen mocht gaan opzoeken en ik niet. Het antwoord weten jullie waarschijnlijk al, ik maak mezelf gek als ik dingen lees en hij simpelweg gewoon niet.
En dus lag ik daar de volgende dag, weer die armen omhoog. Ik kreeg eerst een verdoving in mijn borst, vervolgens werd en een klein sneetje gemaakt. De radioloog vroeg nog: ‘Voel je nog iets scherps?’ Waarop ik antwoorde: ‘Ja, eigenlijk wel een beetje.’ De reactie van de radioloog: ‘Oké, dan wachten we gewoon nog even.’ Buiten hoorde ik van Jur dat ze dat sneetje toen allang hadden gezet. Ze wisten dus dat wat ik voelde echt niet zo erg was, anders had ik veel meer pijn gehad, haha. Vervolgens gaan ze er dus met een naald in en hoor je een soort van ‘schietgeluid’ en dan nemen ze dus dat hapje uit het weefsel. Daar voel je niets meer van, want het was super goed verdoofd. Dat was het, het viel eigenlijk best mee. De dagen daarna wordt het blauw, maar ook dat doet eigenlijk geen pijn.
Afwachten
Het afwachten is begonnen en wel tot woensdag 17 juni. Nog vier dagen, dan weten we welk traject ik in moet gaan. Die maandag en dinsdag zijn wij allebei gewoon gaan werken. De onderzoeken waren gedaan en ik voel me niet ziek. Even je gedachten verzetten en er niet mee bezig zijn, dat vonden we eigenlijk allebei wel heel erg fijn. De dagen gaan daardoor snel. We zijn moe maar slapen eigenlijk wel gewoon goed. En dan is het woensdag. Gelukkig hebben we de afspraak in de ochtend. We zijn zenuwachtig, maar ook opgelucht dat er eindelijk meer duidelijkheid komt.
Over de inhoud van het behandelplan zal ik je in mijn volgende blog meer vertellen.
An babbelt 