An babbelt

Dit doet mij het meeste verdriet, onze kinderwens is zo groot, en ook dit is ineens niet meer zeker. Het is nooit zeker, het moet je altijd maar gegeven zijn om kinderen te mogen krijgen, daar zijn wij ons zeker van bewust. Maar toch, niemand kan mij nu zekerheid geven en dat is heel erg eng. Het is wat. Het moment dat je hoort dat je borstkanker hebt denk je hier niet gelijk over na. Het is een heel traject waar je ook weer in gaat, maar… de mogelijkheid om nu preventief iets te doen is er, dus die kans grijpen wij met beide handen aan!

Eicellen invriezen

Vrijdag 19 juni rij ik samen met Jören naar het AMC. Eigenlijk ben je dan toch best zenuwachtig. Wat gaat er gebeuren? Is er tijd? Want ook dat is natuurlijk niet zeker. Misschien moeten we van de artsen wel al snel gaan beginnen met de chemotherapie en is er geen tijd. Anders sturen ze ons hier niet naartoe? Dat denken we dan ook maar weer, dus tijd zou er dan wel zijn. Eigenlijk ben je voor elk gesprek wel zenuwachtig, je krijgt toch elke keer weer veel informatie en het is gewoon eng.

Oké we zijn er, mega groot ziekenhuis trouwens, is voor mij niet handig als je al zenuwachtig en gestrest bent… Uiteindelijk worden we geroepen en we voelen ons al snel op ons gemak bij de arts. Super lieve vrouw en zij vertelt ons alles zo duidelijk, echt in Jip en Janneke taal zodat wij het ook begrijpen. Ik zal jullie niet vertellen welke opties er allemaal waren, het waren er best wel wat en ik denk ook niet dat ik het echt nog kan uitleggen. Voor ons is het duidelijk, wij willen de eicellen laten invriezen. Normaal gesproken ga je dan naar huis en kan je het er samen thuis even over hebben. Nu hadden ze ons toch wel geadviseerd om meteen een keuze te maken. Dit zodat zij konden kijken of we al zo snel mogelijk konden beginnen. Er is tijd voor één cyclus, daarna zal ik toch echt wel moeten gaan beginnen met de chemo.

Hormooninjecties

Gelukkig! Alles zag er goed uit. De eicellen waren nog in de ‘ruststand’ zoals zij dat noemen. Nog niet aan het vechten met elkaar om wie de eisprong gaat winnen. Ik kon gaan beginnen met de hormooninjecties. Dit gebeurt zodat ze er eigenlijk voor kunnen zorgen dat er zoveel mogelijk eicellen rijp genoeg zijn. In het natuurlijke proces worden niet alle eitjes rijp, met de injecties is die kans veel groter. Tussen de vijf à tien eicellen uit een punctie halen is gemiddeld. Wij gaan ervoor. Even geen alcohol voor mij en gewoon gezond leven. De injecties vind ik vreselijk. Jur vindt het mega interessant om te doen, dus jawel, ik ben zo blij dat ik hem heb. Hij zet elke avond de injecties in mijn buik. Leuk dat hij het vond en ik elke avond weer angstig, haha.

Om de drie dagen moet je terug naar het ziekenhuis voor controle echo’s. Elke keer kijken ze of de eicellen goed groeien. Je moet zo vaak komen, zodat ze wel precies op het juiste moment de punctie kunnen gaan inplannen. Uiteindelijk mocht ik de tweede injectie erbij nemen. Deze gaat je natuurlijke eisprong tegen houden, anders is het nog voor niets geweest. Jur weer blij, nog meer prikken. Nou toen was het echt feest elke avond…

Eicelpunctie

Maandag 29 juni was het zover, de punctie. We moesten ons om 08.00 uur melden en ik moest nuchter zijn. Een rolstoel moesten we ook meenemen bij de hoofdingang voor de terugweg. Door het toedienen van morfine vóór de punctie is het risico op vallen zeer groot. Eerst even in de uitslaapkamer liggen, alles uitgelegd krijgen en dus die morfine, nog twee pilletjes (eigenlijk nooit gevraagd wat dat was, gewoon genomen…) en paracetamol krijgen. Eigenlijk was ik best rustig, gewoon over je heen laten komen. Het viel ook heel erg mee, ik ga verder niet in details treden, nergens voor nodig. Het is niet eng en het doet echt niet zoveel pijn. ‘Net alsof je een hele heftige menstruatiekramp hebt, zei de arts. Ik dacht: ‘Oké… ik heb daar nooit last van, dus wat nu?’ Pijnlijk, hebben we dat ook weer eens ervaren, respect voor iedereen die dat elke maand heeft…

Een kwartier later in de uitslaapkamer hoor je al hoeveel eicellen ze hebben kunnen verwijderen. Ze hadden er acht verwacht na de laatste echo. Ik was daardoor niet heel erg gerustgesteld. Toen kwam ze binnen, we hebben er twaalf kunnen verwijderen!! Zo blij en opgelucht dat we waren, zo erg dat je er gewoon van moet huilen. Ik voelde me goed en mocht toen ook gelijk naar huis. In de middag krijg je nog te horen hoeveel van de eicellen ze hebben kunnen invriezen. Er zijn er dan wel twaalf verwijderd, maar dat betekent niet dat ze allemaal van een goede kwaliteit zijn om in te kunnen vriezen.

Thuis heb ik toch nog best wat geslapen. Ik was al moe omdat we zo vroeg moesten opstaan, is echt niet mijn favoriete ding. Alles wat er dan toch in een ochtend gebeurt en de pijn maakt je toch ook moe. In de middag werden we gebeld door het AMC, maar liefst negen eicellen waren goed en hebben ze kunnen invriezen. Heel erg opgelucht zijn we. We sluiten het gesprek toch af met het uitspreken van de hoop dat we elkaar in de toekomst niet hoeven te zien… Laten we het maar hopen, dat we de eicellen nu in de vriezer hebben gezet en dat wij daar iemand anders mee kunnen helpen om ooit een kindje te krijgen. Dat zou betekenen dat wij zelf op de natuurlijke manier zwanger mogen en kunnen worden.

En het besef dringt aan, de eicellen beschermde mij tegen het traject wat op me staat te wachten. Zolang de ‘eitjes’ nog veilig bij mij waren hoefde ik nog niet aan die chemo te denken. Nu gaat het beginnen. Dat is heel erg eng.