An babbelt

Nou dat was de eerste week, het zit erop. Wat was ik zenuwachtig, eigenlijk was iedereen zenuwachtig. Alleen ik moest het natuurlijk gaan ondervinden. Laten we maar gelijk zeggen waar het op staat: Als het elke keer zo blijft dan is het goed te doen!

Een weekje rust

Nadat we van de artsen nog een week rust mochten hebben, begon dus op dinsdag 14 juli de chemo. We hadden sinds dat wij 9 juni het nieuws te horen hadden gekregen, eigenlijk geen week meer gehad dat we niet in het ziekenhuis waren geweest. Wij hebben daarom in het ziekenhuis gevraagd of we een weekje rust konden krijgen, gewoon nog even leuke dingen doen. Niet dat ik dat straks niet meer kan, maar toch, je weet maar nooit. Ik ga me straks hoe dan ook toch anders voelen.

We hebben heerlijk met vrienden gegeten en bij mijn ouders. Ook zijn we samen nog even lekker uit eten geweest, even samen zijn, dat was genieten. Verder met vriendinnen geweest, ook uit eten en wezen lunchen. Het was super fijn om dit zo even te doen. Even niet denken aan alles wat ons te wachten staat. Die week gaat dan zo verschrikkelijk snel en voor je het weet zit je daar, in die stoel…

Eerste chemo; huilen, angst en nog eens huilen en angst

Het is dinsdag 14 juli 08.30 uur en daar zit je dan. Zenuwachtig en bang. Jören mocht gelukkig mee. Dit zou normaal gesproken natuurlijk de normaalste zaak van de wereld zijn. Helaas rond alle maatregelen omtrent Covid-19 is dit nu niet meer zo vanzelfsprekend. Er was sprake van dat het niet zou mogen, of dat hij mij alleen mocht afzetten.

Daar zaten we dan samen, we zeiden eigenlijk ook niet zoveel. Dan wordt het infuus aangebracht. Ik heb hele mooie, dunne bloedvaatjes, prachtig, maar voor het aanbrengen van een infuus niet handig. Die vaten worden trouwens ook niet beter naarmate je meer kuren hebt gekregen, goed vooruitzicht dus. De eerste ‘zak’ duurt ongeveer een uur en de tweede ‘zak’ een halfuur. Ja wat moet je erover zeggen? Je voelt niets, het is alleen heel raar om daar te zitten. Oja, en ik moest plassen. Ik had natuurlijk een uur voor de chemo al die medicijnen weg moeten werken en aangezien dat bij mij dus met liters water moet, moest ik plassen. Vervelende is alleen dat ik met die eerste ‘zak’ die ik toegediend krijg mijn arm zo stil mogelijk moet laten liggen en ik dus niet naar het toilet mag…

Eenmaal thuis was ik super moe en heb ik in de middag veel geslapen. Ik denk dat dit komt door alle indrukken, je hebt je heel erg zenuwachtig gemaakt en ineens is het gebeurd. De dagen daarna gingen heel erg goed, wat een opluchting zeg. Echt waar, als dit na elke keer zo is dan kom ik er wel. Ik was heel erg moe, veel hoofdpijn en af en toe een beetje misselijk. Toch had ik elke dag zin om mijn bed uit te gaan en even lekker een stuk te gaan wandelen. Jören was thuis aan het werk en dat was toch wel heel erg fijn. Iemand die even je brood smeert als jij daar geen zin in hebt, gewoon dat soort kleine dingen. Ik heb trouwens alleen maar trek, eten gaat dus nog steeds heel erg goed. Alleen de zondag en maandag waren wat minder, heel veel hoofdpijn en heel erg moe. Maandag heb ik echt de hele dag in mijn bed gelegen. Ik denk dat de hoofdpijn het ergste van alles was.

Verder ben ik de tijd dat ik het nu weet nog niet zo emotioneel geweest als deze week. Ik heb volgens mij elke dag wel gehuild, en niet één keer hoor. Wat een ellende en Jur zei dan: ‘Laat maar gaan schat’ en ik dacht dan; ik heb geen zin meer om te huilen, haha. Het is gewoon dat alles nu echt begonnen is en dat is heel erg eng. Zoveel angsten, ga ik me slechter voelen? Word ik nog misselijk? Wanneer gaat mijn haar uitvallen? Pff… Ik denk dat dit het allermoeilijkste was deze week. Fysiek gaat het echt goed, mentaal is het soms heel erg zwaar.

Geluksmomentjes

Er waren deze week ook heel veel mooie dingen. Dat ik dus elke ochtend wakker werd en mij goed genoeg voelde om iets te gaan doen. Lekker samen boodschappen doen, vind ik normaal vreselijk, nu was het fantastisch. Vriendinnen die even langskwamen, knuffelen met mijn kleine neefje. Samen met mijn vader wandelen, hoe leuk is dat? Even gezellig samen, lekker kletsen en ook gewoon lopen en niets zeggen. Daarna koffie drinken. Mijn zus die me een ontbijtje op bed brengt als ik me even wat minder voel. Zoveel lieve mensen om mij heen.

Ja, het was me een weekje wel. Ik ben zo dankbaar dat het al met al goed gegaan is. Ik ben trots op mezelf en ik ben nog veel trotser op mijn allerliefste vriend, hij heeft het zo goed gedaan. Elke minuut van de dag was hij er, ook als ik even boos was en dit dan op hem afreageerde. Ik bof maar met zo’n lieve vriend!! En we duimen dat het de volgende keer net zo goed gaat. Nu even een weekje niets, herstellen, zorgen dat ik genoeg kracht heb voor de volgende en even genieten!! Nog vijftien te gaan, voor je het weet is het Kerst.