An babbelt

Zoals beloofd deze week een extra blog over het proces van het verliezen van mijn haren. Hoe heb ik dat ervaren? Wat gaat er eigenlijk allemaal aan vooraf? Dat ga ik jullie nu allemaal vertellen. Ik had zo gehoopt toen wij te horen kregen dat ik borstkanker heb, dat ik geen chemotherapie hoefde te ondergaan. Een van de grootste redenen dat ik dit niet wilde was vanwege het haarverlies. Ik wist eigenlijk helemaal niet dat dit niet bij alle chemotherapieën het geval is. Helaas bij de chemotherapie die ik krijg wel en dus had ik een aantal keuzes te maken en kon ik gaan shoppen voor nieuwe haren.

Wil je een ijskap?

Dit is de keuze die ik moest gaan maken. Toen ik hoorde dat ik aan de chemo moest en ze mij deze optie vertelde zei ik gelijk: ‘dat wil ik!’. Ze legde mij toen in het ziekenhuis ook uit dat dit niet zo vanzelfsprekend is. Een ijskap is echt ontzettend koud. Je krijgt de ijskap op tijdens de chemo en deze zorgt er echt voor dat je haarzakjes bevriezen. Dit kan dan haarverlies tegenhouden, het proces vertragen of zorgen dat er wel wat uitvalt maar lang niet alles en je haren dus dunner worden. Het is zo ontzettend koud dat er ook mensen zijn die dit helemaal niet aankunnen. Oké, dat had ik ook weer niet verwacht en toch dacht ik, ik probeer het gewoon een keer en dan zien we het wel.

Uiteindelijk besloot ik na het gesprek met mijn oncoloog toch anders. Zij vertelde mij dat het bij de kuur die ik krijg weinig zin heeft. Dit weten zij uit eerdere resultaten en daar vertrouw ik dus ook op. Het vertraagt het proces zeker maar het houdt het uiteindelijk niet tegen. Je haar gaat uiteindelijk veel dunner worden en er komen gaten in omdat bepaalde plekken dan wel uitvallen. Niet ideaal dus, dan ben je de hele tijd bezig om te zorgen dat die kale plekken niet opvallen. Alleen met welk haar? Want het wordt toch dunner. Zo heb ik besloten te accepteren dat mijn haren gaan uitvallen en niet voor de ijskap te gaan.

Haarwerkspecialist In Balans

Wat moet je dan gaan doen? Je zou misschien denken dat je pas actie gaat ondernemen op het moment dat je haar gaat uitvallen. Ik dacht dat in ieder geval wel, maar dit werkt anders. Je gaat daar op voorhand al mee aan de slag. Zo kan de haarwerkspecialist waar je naartoe gaat alvast zien hoe je eruitziet met haar en je haar dus gaan vergelijken met een haarwerk. Zo gezegd, zo gedaan en ik ging dus bellen. Ik had via het ziekenhuis ‘Haarwerkspecialist In Balans’ in Bussum doorgekregen. Ik dacht, we zien het wel. Ik ga daar naartoe en als ik mij er niet fijn bij voel kan ik altijd nog ergens anders heen.

Samen met mijn schoonzusje ben ik naar de eerste afspraak gegaan. Zij is kapster en ik vond het fijn om iemand met ervaring mee te nemen. Wauw, ik had gelijk een fijn gevoel bij deze salon! Zo fijn ontvangen en ik voelde gelijk dat zij mij begreep. Met zij bedoel ik Monique. Ik ben zo goed geholpen door haar in dit hele proces. Monique pakte een haarwerk en eigenlijk was het gelijk de goede. Het enige was dat de kleur niet goed was maar voor de rest wist ik al gelijk: dit moet hem worden. We hebben een nieuwe afspraak gemaakt zodat zij tijd had om dit haarwerk in verschillende kleuren te bestellen.

Zo ben ik een week later met mijn moeder teruggegaan en ook toen wist Monique gelijk weer wat ik wilde. Jawel, gelijk het eerste haarwerk was perfect qua kleur! Ik wist meteen als ik dit opzet, ziet niemand iets. Tevreden zijn we weer weggegaan, mijn haarwerk daar gelaten want als het eenmaal zover is ga ik mijn haren er daar vanaf laten halen en kunnen zij gelijk mijn haarwerk helemaal goed op maat maken.

Het is zover

Ja, en zoals jullie dinsdag konden lezen was het vorige week zover. Onvermijdelijk, maar toch veel verdrietiger dan ik had verwacht. Vorige week maandag vielen de eerste plukken uit, het viel nog mee. Woensdagochtend was het extreem, pff. Even met mijn handen door mijn haren? Doe maar niet. Wat een verdriet heb ik daarom gehad. Ik vond het zo eng. Hoe ga ik eruit zien zonder haren? Hoe is dat als je gaat douchen? Allemaal vragen die je pas kan beantwoorden als het zover is. Donderdagmiddag hadden ze plek bij ‘In Balans’. Samen met Jur en mijn ouders ben ik ernaartoe gegaan. Ik was ontzettend zenuwachtig.

Achteraf gezien is iets wat misschien als een vreselijke ervaring had moeten voelen, iets geworden wat wij als heel fijn hebben ervaren. Dit komt weer door de manier waarop ze hier bij ‘In Balans’ ermee omgaan. Wij voelde ons allemaal zo op ons gemak. Tuurlijk hebben wij gehuild want er gebeurt nogal wat. Ineens is je ziekte zichtbaar. Alleen wij vonden het ook fijn, we waren opgelucht. Echt complimenten naar deze fantastisch haarwerkspecialist!

De dagen erna

Die donderdagmiddag voelde zo goed dat ik eigenlijk dacht, dat ik het mee vond vallen. De dagen erna zijn me zwaar gevallen, dit zag ik niet aankomen. Ik vond het vreselijk om mijzelf in de spiegel te zien en ik was bang om andere mensen te zien. Alleen ik heb zo’n fantastische vriend die mij er doorheen heeft gesleept. Echt waar, kan iemand die vent van mij een award geven?! Elke keer moest ik van hem in de spiegel kijken, elke keer dacht ik hou op, elke keer keek ik toch in de spiegel en zo werd het steeds minder raar. Elke keer vertelde hij mij dat ik prachtig ben, elke dag weer en dit doet hij nog steeds. Elke keer als ik stond te douchen zei hij dat ik moest voelen, ik durfde niet maar hij hielp me ook hierbij. Ik ben zo blij met hem en ik hou zoveel van hem!

Sinds woensdag gaat het eigenlijk echt weer goed. Eerst ben ik samen met mijn zwager het dorp in gegaan. We hebben op een terras koffie gedronken en ik was eigenlijk voor het eerst echt onder de mensen in het dorp waarin mensen mij ook kennen. Daarna heb ik mijn vriendinnen gezien en zijn we heerlijk gaan varen. Het voelde gelijk goed, ze keken niet raar naar mij en ik durfde ook gewoon even mijn doekje af te doen en mijn kale hoofd aan hen te laten zien. Ik ga trouwens met deze temperaturen ook met een mutsje over straat en niet met mijn pruik. De pruik is echt mega warm, dus dat is echt vreselijk, haha.

Nu loop ik gewoon naar buiten en ben ik zelf eigenlijk al gewend aan dat het zo is. Ja zeker, je ziet soms mensen kijken, sommige mensen kijken ook echt zonder schaamte, haha. Alleen ik ben trots op hoe ik eruit zie en trots op hoe ik dat allemaal maar even doe!