An babbelt

Zo vorige week heb ik alweer de zevende chemo gehad. Het gaat goed met mij. Vorige week heb ik een moeilijke week gehad. De kwaaltjes en de vermoeidheid beginnen wel echt te komen, hele dagen op pad zit er echt niet meer in. Dat vind ik erg moeilijk. Een vriendinnetje van mij vroeg aan mij hoe het ging. Ik zei: moe, maar dat begint wel standaard te worden he. Tja, deze week vond ik pittig en ik vond het moeilijk om er nog iets positiefs in te zien. Mijn lichaam had het zwaar. Zo werd dan toch de beslissing gemaakt dat ik een PICC-lijn zou gaan krijgen. Ik wil sterk zijn en ik had zo gehoopt dat ik al dit soort dingen niet nodig zou hebben, dat ik wel even ging laten zien dat een chemo mij niet klein zou krijgen. Soms denk ik echt: als dit het is dan kom ik er echt wel, alleen soms ben ik er zo klaar mee om ziek te zijn.

Kuur nummer zeven

Eigenlijk toen ik binnenkwam begon voor mij de ellende al. ‘Je moet even gaan bloedprikken’, zei de verpleegkundige. Waarop ik vroeg: ‘Waarom? Aangezien dit normaal voor deze kuur niet nodig is.’ Mijn bloedwaardes van vorige week waren erg laag en ze wilde weten hoe dat dan nu was. Ik wist wel dat de carboplatin die ik één keer in drie weken krijg een aanslag is op mijn witte bloedcellen, maar dat het zo snel zou zijn, daar schrok ik wel van. Bloedprikken dus, als de waardes nog hetzelfde zouden zijn of zelfs lager waren geworden zou ik voor drie dagen injecties mee naar huis krijgen. Deze injecties helpen met het aanmaken van de witte bloedcellen. Nou dit gebeurde ook, kon ik Jur wel weer blij maken want hij vindt dit, zoals jullie inmiddels wel weten, erg leuk om te doen. Zelf baalde ik er wel van, het zijn maar injecties en gelukkig bestaat het, ze helpen dat ik straks weer meer weerstand heb. Het is alleen wel weer een soort van bevestiging dat je lichaam zwakker wordt en dat het niet meer alles alleen kan oplossen.

Vervolgens ben ik weer een paar keer misgeprikt en konden ze weer geen mooi bloedvat vinden. Dan maar weer in de binnenkant van mijn elleboog. Zo kwam ook de volgende conclusie: ik moet maar eens gaan beginnen aan die PICC-lijn, iets wat ik zo lang mogelijk wilde uitstellen. Ik moet alleen nog negen kuren dus het is echt wel de moeite waard. Niet over nadenken, in de toekomst ga ik blij zijn dat ik deze keuze gemaakt hebt. Ik heb ja gezegd en de verpleegkundige heeft de PICC-lijn aangevraagd. Maandag 5 oktober wordt die ingebracht.

De PICC-lijn

Wat houdt dit nou eigenlijk in? Het is een vaste lijn die ze onder plaatselijke verdoving bij je inbrengen. Hij gaat in je rechterbovenarm. Zoals je op de foto ziet, zie je de aansluiting waar dus je infuus op aangesloten kan worden. Zo hoef je dus nooit meer geprikt te worden. Op het andere plaatje zie je hoe die vaste lijn dan loopt, zoals je ziet gaat die niet maar een klein stukje je arm in. Hij gaat helemaal naar een bloedvat dichtbij je hart. Ik vond het super spannend, het is toch weer iets wat je moet ondergaan. Je weet niet wat je ervan kan verwachten. Ik heb mij een beetje ingelezen en Jur ook, het zou wel meevallen. Je voelt er niets van en het is meestal met een halfuurtje wel klaar.

• 

• 

Ja, dat had ik gehoopt. Toen ik mij ging omkleden zei de verpleegkundige ook: ‘nou als alles goed gaat sta je met een halfuur weer buiten.’ Als alles goed gaat dus, haha. Deze angsthaas had weer een beetje pech, achja. De eerste poging ging niet helemaal goed, het was een lastig bloedvat. Deze lag alleen op de buitenkant van mijn arm, dit willen ze toch altijd wel proberen. Uit ervaring van de patiënten horen ze vaak dat het fijner is als die op de buitenkant van de arm zit dan op de binnenkant. Het bloedvat liep een beetje gek waardoor ze veel moesten wroeten, je voelt hier niet veel van, af en toe voel je iets bewegen. Dat is wel een heel raar gevoel.

Uiteindelijk na veel proberen zat ie, alleen toen deed het bij mij heel erg veel pijn. De radioloog gaf aan dat ie er dan toch echt uit moest, als het nu al zeer deed dan zou ik hem waarschijnlijk wel blijven voelen. Dat ik hem zo erg voelde zitten kan te maken hebben met dat het bloedvat best wel ‘krap’ was en er dus veel spanning op kwam te staan. Hij gaf aan dat het dan toch de binnenkant van mijn arm ging worden, hier loopt een groter bloedvat en lukt dus altijd wel. Gelukkig, dit lukte! Nu zat hij er zo in. Achja, in het plaats van een half uur stond ik met dik een uur weer buiten.

Hij zit nu wel. Het is heel erg wennen om ineens zoiets aan je arm te hebben. Het idee dat er een buisje door een bloedvat loopt vind ik ook nog steeds heel erg raar. Alleen het gaat mij nu in de toekomst wel heel veel rust geven. Wennen dat is zo gebeurt, dat heb ik wel met meerdere veranderingen meegemaakt. Aan het begin denk je: dit went nooit, nou ik weet nu 100% zeker, alles went!

De rest van de week

Dit waren voor mij toch wel tegenslagen deze week. Ik ben daardoor veel moe geweest en heb veel verdriet gehad. Ik heb volgens mij wel honderd keer tegen Jur gezegd dat ik er echt helemaal klaar mee ben. Dat ik niet meer ziek wil zijn. Dat ik niet meer wil nadenken bij wat ik op een dag kan doen. Ja en dan begon ik weer te huilen, mag ook wel. Ik heb ook honderd keer gezegd dat ik dat wel heel vervelend vind, als ik zo negatief ben, ik wil gewoon positief zijn. Jur zei toen dat het helemaal niet erg is, soms kan je nou eenmaal niet positief zijn, dat komt vanzelf wel weer terug. Zo is het ook, het komt vanzelf wel weer terug.

Ook goed nieuws

Gelukkig hadden we ook goed nieuws deze week. Vrijdag moesten we weer naar het ziekenhuis voor controle. Ze kunnen de tumor eigenlijk al niet meer vinden, hoe fijn is dat?! Dan weet ik in ieder geval dat ik het niet voor niets doe, echt een opluchting. Verder is het logisch dat ik vermoeider word, dat ik steeds meer kwaaltjes krijg. Het hoort er echt bij. Ik moet echt nog even doorzetten, het is bijna voorbij.

De tussentijdse MRI-scan staat nu gepland op vrijdag 23 oktober. Ik vind het fijn om iets te hebben waar ik naar uit kan kijken. Ook omdat ik ergens echt wel weet dat ik zeker een verandering ga zien. Dat is een goed gevoel, maar het blijft spannend. Ik merk dat het tijdens die wekelijkse kuur best wel een lange weg is, daarom is het zo fijn dat ik nu weet wanneer de MRI is. Daarna nog iets meer dan een maand bikkelen, dan zit het erop!