An babbelt

Yes! Het is zover, dat moment waarover ik het begin alleen maar fantaseerde. Op de helft. Acht chemo’s gehad. In het begin had ik nooit verwacht dat het zo snel zou gaan. Oké het duurt soms nog te lang. Alleen de helft, jeetje. Voor mijn gevoel kan het aftellen nu echt gaan beginnen. Ik voelde me nog steeds ellendig. Ik hoop toch wel dat dat gevoel weer weggaat. Dat de emoties van onbegrip weer snel gaan keren in emoties van strijdlust. Het is er nog wel, die strijdlust, alleen ik heb er gewoon allemaal even geen zin meer in. Ook al zit ik op de helft en voelde dat de afgelopen week echt wel weer als een kleine overwinning, want ja! We vieren alles. Dit dus ook weer met mijn lievelingstaart! Het voelt soms zo ongelofelijk oneerlijk dat ik dit moet meemaken. Dat gevoel, dat wil ik snel weer ombuigen in iets positiefs. Het is niet erg om dit te voelen, het helpt me alleen niet vooruit. Je krijgt er niet meer energie van, alleen maar minder. Hopen dat het volgende week wat beter is.

Voor het eerst met de PICC-lijn

Ja, daar ging ik weer. Dinsdagochtend naar mijn tweede huis, haha. Voor het eerst met de PICC-lijn en niet meer geprikt hoeven worden, hoe fijn is dat. Ik kan je zeggen dat het inderdaad nu zo voelt, op het moment van deze chemo was ik nog niet echt vrienden met mijn PICC-lijn. Het deed vooral nog heel veel zeer. Alleen het was natuurlijk wel zo, er hoefde geen infuus meer geprikt te worden. Eerlijk is eerlijk, het was zeker fijn. Kwart voor negen en ik was al helemaal aangesloten, nou normaal gesproken waren ze om kwart over negen nog steeds opzoek naar een bloedvat, haha. Beter dus.

Vorige week was ik nogal geschrokken dat niemand had gecommuniceerd dat mijn bloedwaardes zo laag waren. Ik heb aangegeven dat ik dit erg vervelend vind en vanaf nu worden mijn waardes beter in de gaten gehouden. Of beter gezegd, want ze hielden het wel al in de gaten alleen ze vertelde niet van tevoren dat het niet goed was. Vanaf nu wordt het elke dinsdag met mij besproken. Zodat ik ook weet wanneer er dus injecties nodig zijn en dit niet zo rauw op mijn dak valt. Vorige week heb ik natuurlijk de injecties moeten zetten. Gelukkig hebben ze geholpen. Mijn waardes zien er weer goed uit. Als mijn waardes niet goed zijn betekent dit niet dat mijn kuur niet doorgaat. Tenzij ze heel erg slecht zijn. Het betekent dat ik wellicht de injecties altijd moet blijven spuiten na de chemokuur, of dat ik een bloedtransfusie zou kunnen krijgen. Dingen die nu nog niet ter sprake komen.

Mijn lichaam heeft kuren tijdens de kuur

Toen ik voor het eerst de taxol kuur kreeg, zonder carboplatin, kreeg ik het na vijf minuten erg benauwd. Misschien heb ik dat al eens eerder gezegd, ik vertel jullie zoveel dat ik het soms ook niet meer kan onthouden. Oké, benauwd dus, ik had niets gezegd en dacht, gaat wel weer over. Dat ging het ook wel maar ik moet het wel zeggen. Tegenwoordig staat de pomp wat minder hard om het maar zo te zeggen. Het wordt langzaam opgebouwd. Lastig uit te leggen… Het wordt gewoon minder hard mijn lichaam ingegooid, ik denk dat dat het makkelijkste verwoord is. Anders word ik dus óf benauwd óf ik krijg kloppingen in mijn onderrug. Betekent dus wel dat ik ruim twee uur over die zak doe, normaal gesproken doet ‘ie er een uurtje over. Het is niet anders, beter dan die pijn en benauwdheid. Het is niets geks, kan gewoon gebeuren.

Afgelopen week probeerde we weer eens een stapje over te slaan en het opbouwen dus iets te versnellen. Helaas kreeg ik heel erg veel last van die kloppingen in mijn rug, ze trokken nu ook niet meer weg. Ze hebben toen de kuur even stopgezet zodat ik weer even op adem kon komen. Gek eigenlijk he? Dat het dus zo’n heftige reactie op je lichaam kan hebben. Naja gek… het is natuurlijk gewoon troep wat er naar binnen gaat. Soms kan ik daar gewoon misselijk van worden, het idee dat er zoveel shit je lichaam in gaat. Het helpt me beter te worden zullen we maar zeggen! Enfin, de kuur werd hervat en nu weer rustig aan, dit ging goed. Enige nadeel? Ik kon mee lunchen in het ziekenhuis, haha. De kuur duurde tot kwart over één. Ik had natuurlijke de zware kuur dus toen die taxol erin zat, moest de carboplatin er ook nog in. Thuis stond gelukkig mijn lievelingstaart op mij te wachten!

Kanker hebben is kut

Verder zoals ik al aangaf heb ik afgelopen week nog steeds veel last gehad van mezelf. Vóóral van mezelf eigenlijk. Ik ben zo supermoe geweest en ik heb weer zo vaak gezegd dat ik niet meer ziek wil zijn. Nieuws voor je, je bent ziek. Alleen ik word ook weer beter, dat weet ik zeker. Alleen ik moet er weer even in gaan geloven. Accepteren dat het even is wat het is en dat er weer tijden gaan komen dat het beter wordt. Dat wil ik ook, alleen dat is soms erg lastig. Komt wel weer. Het is gewoon balen dat je telkens moet nadenken, dit doen, daarna slapen. Niet te veel plannen, elk uur kan ik me anders voelen. Ik zou heel graag weer even lekker een wijntje willen drinken. Heb er afgelopen week geen behoefte aan gehad, ik bedoel meer dat het gewoon balen is dat het niet meer vanzelfsprekend is. Ik was altijd iemand die mijn weekend vol plande met leuke dingen. Op de bank zitten kan nog wel als we oud zijn. Nou daar zit je dan met je vijfentwintig jaar op zaterdagavond op de bank. Ach, door corona is het natuurlijke allemaal anders.

Ik kan niet wachten op die MRI-scan en de uitslag daarvan. Heb weer even een boost nodig om die laatste maand in te gaan. Ik kan het wel, ik doe het ook nog steeds, ik ben nog steeds hartstikke sterk en mega trots op mezelf. Ik weet alleen zeker dat met wat meer positieve energie ik een stuk verder ga komen. Dat is mijn doel voor aankomende week, weer even wat meer terugkomen bij het positieve. Kanker hebben is kut, maar het wordt niet beter als je zielig gaat zitten zijn