An babbelt

Wat een week. Zoveel zenuwen. We waren zo gespannen. Eigenlijk meer dan dat je op voorhand denkt. We wisten natuurlijk dat de oncoloog heel erg positief was. De tumor was dan ook niet meer te voelen, of in ieder geval veel lastiger. ‘Als je het nu zou moeten ontdekken dan kan dat eigenlijk niet’ dat is exact wat ze zei. Superfijn dus. Alleen die MRI-scan maakt je dan toch zenuwachtig. Wat nou als er iets anders te zien is? Of wellicht heeft ze het verkeerd gevoeld en is die gewoon nog net zo groot als dat die aan het begin was. Helaas is het vertrouwen in mijn eigen lichaam weg, dus hoe vaak ik of Jur ook zegt: ‘Het komt echt goed, maak je nou niet te veel zorgen’. Het is gewoon erg lastig.

De MRI-scan

‘Op twee derde van je traject krijg je een MRI-scan. Dit doen we zodat we kunnen zien of de chemo aanslaat’, dit is wat de artsen zeiden toen we het behandelplan kregen te horen. Pff, op twee derde van het traject, dat was nog zover weg, daar hoefde we voorlopig nog helemaal niet over na te denken. Ineens was het zover, het voelde echt ineens. Sinds ik met de wekelijkse kuur ben gestart vliegen mijn weken, voor mijn gevoel, echt voorbij. Daar ging ik dan op vrijdag 23 oktober, op weg naar die MRI-scan. Die scan die ik even nodig had om weer even wat vertrouwen te krijgen.  Ik ben niet zo bang voor zo’n scan en dus maakte ik me daar ook niet echt druk om.

Toch in die wachtkamer en tijdens die scan werd ik steeds nerveuzer. Ik realiseerde me dat ik dat ruim vier maanden geleden precies hetzelfde had ervaren. Toen was ik echt nog wel veel zenuwachtiger hoor, dan weet je nog helemaal niets. Alleen had ik destijds ook tijdens de scan, liggend in die buis, halverwege echt het gevoel dat ik eruit wilde omdat ik anders in paniek zou gaan raken. Op dat soort momenten focus ik mij gewoon op mijn ademhaling en zeg tegen mezelf dat het allemaal wel goed komt en ik niet in paniek hoef te raken. Dan gaat het vanzelf wel weer over, zo ook deze keer. Ook ga je best wel veel nadenken als je daar ligt. Alles ging eigenlijk wel door m’n hoofd, maar vooral hoe belachelijk snel het allemaal gegaan is. Dat ik alweer bijna mijn laatste maand in ga. In het begin dacht ik zestien chemo’s, hou even op hoor. Eigenlijk dacht ik: ik wil helemaal geen chemo! Ach ja, daar had ik niets over te zeggen. Ik was dus echt even aan het nadenken wat er nou allemaal is gebeurd de afgelopen maanden, ik kan het nog steeds niet echt plaatsen. Ik kan er voor mijn gevoel heel goed mee omgaan, maar ik sta toch in die overlevingsstand, als ik daaruit ben dan kan ik het vast en zeker gaan plaatsen. Een vriendinnetje van mij zei van het weekend: ‘Eigenlijk ben je aan het overleven om te leven’. Dat vond ik erg mooi gezegd, zo is het ook. Ja het is zo belachelijk snel gegaan, en dan nog voelt het alsof het veel te lang duurt.

De uitslag

Ik heb afleiding gezocht van het weekend. Ik ben geheel coronaproof met mijn lieve vriendinnetjes bij één van hen thuis gaan eten. Even een klein wijntje, even een leuk spelletje, even lekker kletsen (en niet alleen maar over die borstkanker), even heerlijk om samen te zijn en mijn gedachten te kunnen verzetten. De volgende dag was mijn zwager jarig en zijn we daar even langs geweest, altijd gezellig. Zo was het voor dat ik het wist maandag. Dat was precies wat ik wilde, niet het hele weekend zitten piekeren. O ja, we zijn ook nog heerlijk bij mijn kleine draakje langs geweest. Dat is uiteraard zoals jullie inmiddels wel weten, mijn allergrootste afleiding.

Toen we zondagavond naar bed gingen merkte ik toch dat ik erg gespannen was. Wat ik het hele weekend heb kunnen uitstellen, dat piekeren waar ik zo ontzettend goed in ben, dat begon zondagavond in bed helaas wel. Eindstand: vreselijk slecht geslapen. Toen de wekker ‘s ochtends ging was ik dan ook vreselijk moe, haha. Daar gingen we dan, op naar het gesprek met de oncoloog. Oké, ik had er misschien iets meer van voorgesteld dan dat het was, haha. Dat vond ik wel even gek. ‘Nou vrijdag heb je de MRI-scan gehad en het ziet er goed uit. De tumor is echt een heel stuk kleiner geworden’. ‘Oké, nou mooi’, zo reageerde ik volgens mij een beetje. Jur die zat me aan te kijken van, heb jij wel door wat ze heeft gezegd. Nou ja, maar het kwam nog niet echt binnen ofzo. Toen we in de auto zaten kwamen de tranen van geluk, het is gelukt!! De chemo helpt! De chemo doet waarvoor het gebruikt wordt. De tumor is een stuk kleiner geworden. Ja! We hebben dus ontzettend goed nieuws, de tumor is geslonken! Jullie hebben hard genoeg geduimd voor mij, het heeft geholpen. Ik wil jullie allemaal mega bedanken voor alle lieve woorden en berichten die ik van jullie heb gehad. Het doet me goed om te lezen dat iedereen met veel plezier mijn blogs leest, plezier hebben aan hoe ik het schrijf, natuurlijk geen plezier hebben aan wat ik beleef. Om te lezen dat jullie allemaal zo met mij meeleven. Daar wil ik jullie allemaal enorm voor bedanken!

Deze goede uitslag hebben we klein gevierd. Ik heb natuurlijk op dinsdag weer een chemo waar ik goed uitgerust voor moet zijn. Mijn ouders en schoonouders kwamen langs met een taartje. Een andere vriendin kwam langs met mooie bloemen en weer een andere vriendin kwam langs om mooie versierde taartjes te brengen. Die champagne doen we van de week wel als ik me goed genoeg voel. We hebben samen veel geknuffeld en elkaar laten weten hoe we trots we op elkaar zijn. We doen het samen mega goed. Dat klinkt misschien gek of een beetje arrogant. Alleen ik voel het wel zo, we zijn zo jong en we hadden zoveel andere plannen. Dit komt tussendoor en ik ben trots op hoe wij dit samen doen. Ik ben trots op Jur omdat ik het zonder hem niet zo goed had kunnen volhouden, hij is echt de allerbeste steun die er is. Ik gun het iedereen om zo iemand als hem naast zich te hebben staan.

Woensdag hebben wij voor het eerst een afspraak bij de chirurg om het over de operatie te hebben. Ook krijgen we daar de beelden van de MRI-scan te zien, dan kan ik dus voor het eerst met mijn eigen ogen zien dat het echt zo is. De tumor is geslonken, de chemo doet zijn werk, ik moet nog een maand volhouden en ik moet gaan nadenken over de operatie. Weer nieuwe spannende dingen op de planning.

Kuur nummer tien

Bloedwaardes. Jawel daar zijn we weer, bloedwaardes waren weer erg slecht. Super… Ik begin eraan te wennen. Injecties meegekregen om de witte bloedcellen weer wat te helpen. Deze waren weer erg laag. Interessant om te weten dat deze normaal tussen de 4.0 en de 10 moeten zitten en bij mij zit ze op 2.0. Ach ja, als de injecties werken dan is dat gewoon zo en ga ik daar niet moeilijk over doen. Mijn HB was ook weer erg laag, 5.3 maar liefst, ze mogen niet onder de 5.0 komen. Zoals ik vorige week zei het zit normaal gesproken tussen de 7.5 en de 10.

De oncoloog heeft ook aangegeven dat zowel het HB als de witte bloedcellen erg laag zijn. Als het HB bij de volgende kuur nog steeds niet goed is dan krijg ik een bloedtransfusie om mijn lichaam weer even te gaan helpen. Ook blijven ze de witte bloedcellen in de gaten houden, anders dan moet ik gewoon even verder gaan met de injecties zetten. We willen natuurlijk niet dat de kuren op een geven moment uitgesteld moeten worden omdat mijn lichaam het niet meer trekt. Dan maar gewoon de hulpmiddelen die er zijn gebruiken, maar dat is dus weer zorg voor kuur nummer elf.

Verder is kuur nummer tien me erg meegevallen. Ik voel me goed, ondanks dat mijn bloedwaardes eigenlijk wat anders zeggen. Tegenstrijdig maar het is zo. Ik heb eigenlijk vrij veel energie. Gelukkig maar, die vermoeidheid was ik ook wel klaar mee. Ik heb veel kunnen doen deze week zonder dat ik ’s middags ben gaan slapen. Ik pak nog steeds elke dag wel even mijn rust, alleen ik was dus niet zo moe dat ik echt moest gaan slapen. Gewoon even lekker op de bank hangen en een serietje kijken.

Nou de week waar ik zo naar uitkeek die zit er alweer op. Zoals ik al eerder zei, ze vliegen voorbij. Zo ook deze week. Het was een fijne week met een fijne uitslag en een boost om de aankomende maand goed in te gaan, mijn laatste maand. Zo heerlijk. Nogmaals heel erg bedankt dat jullie zo met mij hebben meegeleefd, het resultaat mag er zijn!