An babbelt

Nee dit lichaam is allang niets meer van wat het vijf maanden geleden was. Toch blijft dit lichaam mij elke keer weer verbazen. In positieve en in negatieve zin. Dit lichaam vecht nog steeds elke dag keihard tegen die k kanker. Dit lichaam wil nog elke dag veel meer dan dat het eigenlijk kan. Dit lichaam is soms nog zo sterk dat het me verbaast. Dit lichaam sleept me er zo goed doorheen, alleen dit lichaam is wel heel erg moe.

Dit lichaam is zo sterk

Kuur nummer elf, ik blijf het zeggen wat vliegt de tijd. De enerlaatste zware kuur, hierna heb ik er daar nog maar één van. Nou toevallig zei ik tegen Jur van de week: ‘De afgelopen weken ging zo intens snel voorbij. Nu is het einde inzicht en voelt het echt alsof één week een maand is. Nu kruipt de tijd voorbij, juist nu ik wil dat hij vliegt’. Ach ja, ik zou wel gewoon erg moe zijn.

Zoals ik vorige week in mijn blog al aangaf: de bloedwaardes waren erg laag. Deze week zou mijn bloedafname dus allesbeslissend zijn of ik een bloedtransfusie zou krijgen en of ik ook weer injecties moet zetten. Ik gaf ook aan dat die lage bloedwaardes best tegenstrijdig waren bij hoe ik me voelde. Zoveel energie, ik had me in tijden niet zo goed gevoeld. Gelukkig liet mijn gevoel mij deze week niet in de steek. De HB-waarde is van 5.3 naar 6.1 gestegen: geen bloedtransfusie dus. Hoe gek het misschien ook klinkt, voor mij zijn dit kleine overwinningen. Ik stuurde Jur gelijk een berichtje en zei: dit lichaam is nog zo sterk. Helemaal geen bloedtransfusie nodig. Mijn lichaam lost het zelf gewoon nog op. Oké, de witte bloedcellen zijn wel nog steeds aan de lage kant, haha, maar nog niet zo laag dat ik weer injecties nodig heb, dus dit mag de pret niet drukken.

Nadat ik de maandag voor de kuur natuurlijk ook de fijne uitslag van de MRI-scan had gekregen, kon mijn geluk gewoon even niet op. Het komt ook allemaal wel weer goed, ik kan dit. Ik ben er echt bijna, nog even volhouden. Deze week ook nog naar de chirurg, waar ik overigens toch best tegen op zag, maar bij haar gaan we ook nog de foto’s van de MRI-scan krijgen. Wat wil je nog meer?

De dag dat we naar de chirurge moesten zei ik nog gekscherend: ‘Ik vraag me af of ze me wel iets gegeven hebben via dat infuus, haha.’ De foto’s van de MRI-scan waren superfijn om te zien. Waar er eerst een grote witte plek zat, zie je nu nog maar een klein wit stipje. De chemo doet echt goed zijn werk. Er zit wel in de rechterborst nog een plekje die ze in de gaten houden, dit doen ze al van het begin af aan, dus dat was voor mij niet schokkend. Dat dit plekje niet kleiner of groter wordt, is eigenlijk alleen maar goed nieuws. Als het een kwaadaardige plek was geweest dan had de chemo ook daar zijn werk gedaan, aangezien het in mijn linkerborst aanslaat, nu gebeurt er niets met die plek. Gewoon in de gaten houden dus. Fijn gesprek en een hele fijne chirurge. Ik ga hier later deze week veel meer over vertellen in een aparte blog. We weten al veel meer over de operatie, maar het is ook een hoop informatie die wij nog even op ons in moeten laten werken.

De man met de hamer

Of ze me wel iets hadden gegeven via dat infuus dus. Nou, haha, ik dacht het wel. Pff dat was een harde klap in mijn gezicht zeg. Even terug met beide benen op de grond en realiseren dat je zeker niet te hard moet juichen. Maar ach wat moet ik dan? Als ik wel energie heb telkens maar bang zijn dat er een dag komt dat ik weer even met mijn neus op de feiten word gedrukt? Nee, daar heb ik ook geen zin in. Confronterend? Ja, dat zeker. Maakt me dat boos en verdrietig? Ook heel erg. Ik was kapot, zitten op de bank vond ik eigenlijk al zwaar, maar slapen gaat op een gegeven moment ook gewoon niet meer.

Die vieze smaak in mijn mond, dat lege gevoel in mijn maag (terwijl ik net heel veel heb gegeten), die hoofdpijn, bij vlagen erg misselijk (wat ik gelukkig nooit heb gehad), vermoeidheid, verdriet, die wenkbrauwen waarvan je denkt: maak even een keuze, ga helemaal weg of kom weer helemaal terug. Ze worden steeds minder zichtbaar om te tekenen, alleen er zitten nog te veel haartjes om de tatoeages die ik heb liggen op te plakken. Ik moet toch echt altijd met een make-uppie op de deur uit, anders zie ik er gewoon ziek uit. Ja er was vanaf vrijdag eigenlijk echt even helemaal niets meer aan. Dat vond ik erg lastig en zoals ik als zei erg confronterend. Dat je je zo goed kan voelen en dat je dan ineens zo hard achteruitgaat. Het hoort erbij, het is niet anders, kop op en weer doorgaan.

Ik viel deze week van de ene in de andere confrontatie. Waar ik aan het begin van de week dacht dat MRI-scan een boost had gegeven, ben ik die MRI-scan aan het begin van deze week eigenlijk wel weer vergeten. Die vermoeidheid en dat mijn lichaam van zo sterk naar zo zwak kan gaan, dat was confronterend. Alleen de gesprekken met de chirurge en de plastisch chirurge waren ook erg veel voor me. Erg veel om te verwerken, misschien dat ik daar ook gewoon erg moe van ben geworden. Misschien nu ik alles weet, ben ik juist wel rust aan het vinden, mezelf tijd aan het geven om in te zien wat er nou allemaal gebeurt. Dat zei Jur nog, dat zou ook nog kunnen. Toch denk ik dat het gewoon allemaal een beetje te veel klappen waren deze week. Dat ik me ook zeker heel erg druk heb gemaakt om de uitslag van de MRI-scan en dat nu ook een last van mijn schouders is. Ik wist niet dat confrontatie zo lastig konden zijn. Wat ik altijd maar blijf zeggen: weten we dat ook weer. Jeetje, haha, wat leren we toch een hoop in deze periode hè.

Maar hé kop op, het gaat goed, ik weet waarvoor ik het doe, we zijn er bijna. Dan kan dit fijne sterke lichaam even gaan rusten. Ben er stiekem wel aan toe.