An babbelt

Ja waar moeten we beginnen? Ik denk met zeggen dat ik vorige week best een pittige week heb gehad. Vooral emotioneel. Ik heb me verder vrij goed gevoeld. Veel energie gehad. Ik heb elke dag even een stuk gewandeld. Ik ben vooral vermoeid geweest door de alle informatie die er weer op mij afgekomen is. Zoals ik al eerder aangaf gaat er nog een blog komen over de operatie. Volgende week hebben wij nog een gesprek hierover. Daarna ga ik hem echt voor jullie afronden en weten jullie dus ook meer over de operatie.

Kuur nummer twaalf

Het kan mij niet meer snel genoeg gaan. Na deze week zijn het er nog maar vier. Klinkt echt wel een heel stuk anders dan zestien kuren. Ik ben ook ontzettend moe, dus de laatste loodjes die gaan het zwaarste zijn en ja die moet je dan puur op mentaliteit aangaan. Komt vast wel goed, daar heb ik nog steeds vertrouwen in. Zo niet? Naja dan moet ik toch die laatste paar kuren krijgen, ik heb eigenlijk niet echt een andere keuze.

Er is misschien één ding wat ik ga missen. Ja dat klinkt gek hè? Dat er iets is wat je kan gaan missen. Het is echt waar, die lieve verpleegkundigen die ik tijdens de chemo’s heb. Hoe gek ook maar je krijgt toch een soort van band met ze. Vooral nu ik ze elke week zie. Het is zo gek maar ik heb me vanaf moment één prettig gevoeld daar, ook al gebeurt er iets wat helemaal niet fijn is. Ik voel me op mijn gemak als ik daar zit, het is zo bijzonder hoe zij dat voor elkaar krijgen. Het is niet een infuus prikken en een zakkie aanhangen, ze zijn er echt voor je. Ze zien je veranderen van het moment dat je binnen komt lopen tot nu, ze hebben alles met mij meegemaakt. Ze voelen aan als het even niet lekker gaat en je graag wilt praten. Maar ook als het niet lekker gaat en je even geen zin hebt in iets. Zo kwam ik vorige week dinsdag binnenlopen, mijn plekje uitzoeken en installeren. Toen ik eenmaal al mijn spulletjes had neergezet kwam ze bij mij om bloed af te nemen. Ze keek me aan en zei: “Gaat het wel goed met je? Volgens mij ben je heel erg moe?”. Nou dat soort dingen dus, ze zien het aan me. Daar heb ik zoveel respect voor. Zonder die fijne huiselijke sfeer voel je je toch een stuk minder prettig.

Verder heb ik me vrij goed gevoeld na de kuur. Bloedwaardes waren eindelijk weer eens goed. Ik had verwacht dat heb HB flink was gedaald omdat ik zo weinig energie had. Nou het was zelfs gestegen, met 0.1 weliswaar, haha, dus daar voel je niets van, maar ach het is wel weer wat. Geen injecties nodig voor de witte bloedcellen, positief dus! Heerlijk vind ik het; die lichte kuren, gewoon de hele week kunnen genieten van een lekker bakje koffie, lekker eten. Geen vieze smaak in mijn mond die ervoor zorgt dat ik daar allemaal geen zin in heb. Het is dus maar goed dat ik nog maar één keer een zware kuur heb.

De rest van je leven

De gesprekken over de operatie, dat heel veel informatie verwerken was, zoals ik eerder al aangaf. De goede uitslag van de MRI-scan, welke een hele opluchting was en dus een last van mijn schouders af viel. Dit alles is denk ik de reden geweest dat ik die week daarvoor zo moe was. Hierdoor heb ik het idee gehad dat mijn HB flink gedaald was, alleen ik was mentaal gewoon heel erg moe. Dat is het achteraf gezien gewoon geweest. De rest van de week heb ik mij eigenlijk fit gevoeld.

De operatie is ook gewoon iets wat ik nog steeds erg lastig vind. Het is zo goed als zeker dat ik een borstamputatie ga krijgen. Dan krijg je daar alle informatie over en denk je ineens: ‘Oké… Dit is eigenlijk best heftig’. Daar heb ik het af en toe nog steeds moeilijk mee. Hetgeen wat ik vooral lastig vind is dat je er toch de rest van je leven mee bezig blijft. Nu denk je misschien, ja logisch wat had je dan verwacht? Dat denk ik namelijk zelf wel. De laatste maanden ben ik zo geleefd en heb ik eigenlijk geen tijd gehad om na te denken. Ik was zo bezig met chemo, chemo, chemo. Toen ik begon waren het er ook nogal wat, dus eerst die chemo’s en dan komt het volgende wel weer.

Nu is dat volgende stukje aangebroken. Nog vier chemo’s en dan zit dit er wel op, maar dan ben ik er nog niet. Dan komt de operatie, ik vind dat misschien nog wel enger dan de chemo’s. Ik ben nu zoveel meer aan het nadenken over de toekomst en ook over hoe vreselijk oneerlijk het eigenlijk ook allemaal is, waarom moet ik dit meemaken? Waarom moet ik gaan leren leven met het feit dat ik straks een implantaat heb? Het is nooit meer van jezelf. Tegelijkertijd ben ik ook zo ontzettend blij en dankbaar dat dit allemaal bestaat. Dit implantaat kan alleen niet de rest van je leven blijven zitten, dus dat betekent dat ik weer een keer onder het mes ga moeten. Dat zijn van die dingen waardoor ik me ineens realiseerde: als het zo meteen allemaal achter de rug is dan is het nog niet klaar. Wellicht gaat het mentale stuk dan pas beginnen? Dan heb ik wellicht pas de rust en de tijd om echt eens goed na te denken over wat er nou precies allemaal gebeurd is. Voor nu moeten we nog even tanden op elkaar en doorgaan.

Positieve afsluiter

Even een heerlijke positieve afsluiter: mijn haren zijn een heel klein beetje aan het groeien, haha. Het is niet veel hoor, vooral heel veel donsharen. Alleen ik ben er mega trots op. Het is niet meer dat gladde bolletje van de afgelopen tijd, maar ik voel weer wat haren als ik mijn hand eroverheen haal.

Ook komen er ergens deze week weer hele mooie nieuwe foto’s op de blog te staan. Mijn lieve vriendinnetje heeft deze foto’s voor mij gemaakt en ik ben er heel erg trots op. Zelfs op de foto’s die zij heeft gemaakt met mijn kale koppie.

Zoals Jur altijd zegt: ‘vandaag ben ik weer dichterbij als dat ik gister was’.