An babbelt

‘We begrijpen dat je jong bent en dat jouw voorkeur wellicht uitgaat naar een borstsparende operatie. Onze lichte voorkeur gaat alleen wel uit naar borstamputatie.’ zegt de chirurge. Ach dan is het maar gelijk duidelijk toch. Zo hebben wij vandaag definitief besloten, na alle gesprekken, dat de operatie een borstamputatie gaat zijn. En één ding is zeker; ik ben echt mega bang.

Anders dan anders

Vandaag even een andere blog dan normaal. De kuur van vorige week is erg goed gegaan. Ik heb veel energie gehad en ik heb er het beste van kunnen maken. Wel injecties gehad voor de witte bloedcellen, die gunde ik Jur gewoon even, als het goed is voor de laatste keer. Ik ben gister de laatste cyclus ingegaan, zoals ze dat in ziekenhuis termen noemen. De laatste zware chemo zit erin, ik ga goed rusten deze week. Daarna nog twee knallen en dan zit het erop. Vandaag neem ik jullie mee in het tweede deel van mijn traject: de operatie.

Operatie

Het enige wat wij de afgelopen maanden hebben gedacht is: ‘Eerst chemo, daarna komt die operatie pas. Gaan we ons dus nog helemaal niet druk om maken’. Ineens is het zover, ineens is daar de confrontatie, het voelt ineens alsof het allemaal zo supersnel gegaan is. Ik weet het niet, borstsparend of borstamputatie, wat moet ik kiezen? Waar doe ik goed aan? Amputatie? Als ik nu onder het mes zou moeten, zou ik daarvoor gaan. Gewoon maar doen dan? Ik vind amputatie alleen zo ontzettend eng klinken. Niet doen dan? Borstsparend kan ook vast wel. Als het aan mij had gelegen had ik het nog steeds niet geweten als ik op de operatietafel zou liggen.

Pff, ik vind het zo eng. Ik heb weleens tegen Jur gezegd: ‘Doe mij nog maar tien chemo’s schat. Ik wil echt niet geopereerd worden.’, ‘Jij bent niet goed’ reageerde hij dan terug. Haha. Vandaag de dag denk ik daar net zo over, ik ben niet goed haha, dit lichaam is helemaal op die kan niet nog tien chemo’s aan hoor. Operatie dan toch maar. Ik ben alleen zo bang om die controle te verliezen. Ik ben mega bang om onder narcose te gaan, waarom weet ik ook niet, ja oké omdat je controle verliest. Alleen ik ga er niets van merken… Als het goed is, denk ik dan weer. Oh, ik word er gek van. Ik ben heel erg bang hoeveel pijn ik ga hebben. Ik ben heel erg bang voor het resultaat. Ik ben heel erg bang dat alle mogelijke complicaties zich gaan voordoen. Nou ik denk dat er niets is waar ik niet bang voor ben. Gelukkig maar dat ik nog een afspraak met de mammacareverpleegkundige heb, om die angsten te bespreken. Anders had ik me denk ik ziekgemeld op de dag van de operatie. Haha.

28 oktober 2020

Ik hoop zo dat ze mij een beetje gaan helpen, dat is het enige wat ik maar blijf denken. Hoe kan je deze keuze nou alleen maken? Gelukkig hoefde ik dat ook niet te doen. Zoals ik net al zei de chirurge geeft aan dat ze overlegd hebben met het team van Tergooi en ook met het team van het Antoni van Leeuwenhoek (dit ziekenhuis heeft Tergooi nauw contact mee), hun lichte voorkeur gaat uit naar een borstamputatie. Onze lichte voorkeur ook. Samen maakt dat een beslissing om de gesprekken met de plastisch chirurge ingang te gaan zetten.

Het klinkt nu zo makkelijk. Hoe gek dit misschien ook klinkt, zo makkelijk was die beslissing eigenlijk ook wel. Ik was allang blij dat ik een advies kreeg. Niet zo van dit zijn de opties en succes meid, ga er thuis maar even over nadenken, spreken je over een aantal weken wel weer, groetjes… Borstamputatie gaat het worden. Tenzij ik ineens een heel naar gevoel bij de plastisch chirurge heb.

Realisatie

Zo, wat een informatie is er daarna op ons afgekomen. Hoe fijn ik me voelde na het nemen van een soort van beslissing, zo kut voelde ik me nadat ik wist wat het allemaal gaat inhouden. Dit lag niet aan de vrouw die het vertelde, dit ligt aan het feit dat ik me ineens realiseerde: ‘ik word beter, maar shit.. Dit blijft de rest van mijn leven, dit blijft ons de rest van ons leven achtervolgen. Ineens, bam, kwam het binnen. Niet verwacht dat dit zo heftig zou zijn. Ik heb echt alleen maar gehuild en als ik over de operatie nadenk huil ik nog steeds. Ik vraag me echt zo vaak af: ‘Waarom?’.

Maar goed, ik ben ook mega dankbaar dat er zoveel mooie dingen bestaan. Mijn operatie wordt een amputatie met directe reconstructie. Zo bijzonder dat dit kan en ik mijzelf dus nooit zonder borst hoef te zien. Het is een operatie van tweeënhalf tot drie uur en deze zou plaats vinden ongeveer zes weken na de laatste chemo, omdat ik uiteraard even moet gaan aansterken. Tepelbehoud is tot nu toe gewoon mogelijk, het is te hopen dat de bloedsdoorloop tijdens de operatie goed blijft en de tepel niet gaat afsterven, alleen gaan we daar gewoon even niet vanuit. Onder je tepel komt een sneetje en een stuk naar de zijkant toe. Ze halen via deze ingang je hele borst leeg en daarna gaat het implantaat erin. Over het implantaat leggen ze de borstspier, deze spier gaan ze dus tijdens de operatie verleggen. De borstspier verlengen ze door middel van een biologisch varkenshuidje, deze wordt dus aan je borstspier vastgehecht en ergens bij je ribben ook. Zo bijzonder dat je lichaam dat huidje helemaal gaat accepteren en daar gewoon weer bloedvaatjes doorheen gaan lopen. De poortwachter (de eerste lymfeklier in je oksel die je tegenkomt) verwijderen ze ook, dit gaat als het goed gaat ook via dezelfde snee. Dit zorgt ervoor dat je maar één litteken krijgt.

Complicaties kunnen optreden. Ik ga jullie hier alleen niet meer vermoeien omdat we hopen dat het gewoon goed gaat. Mochten jullie echt interesse hebben mag het altijd gevraagd worden en kan ik ze altijd nog op een rijtje zetten.

Herstellen

Je blijft twee nachten en dus drie dagen in het ziekenhuis. Met de nodige pijnmedicatie en zonder je eigen borst dus, hahaha. Alleen er zit dus wel weer een nieuwe in. ‘Aan het begin ga je schrikken’ zei de plastisch chirurg ‘dat kan ik niet mooier maken dan het is, je schrikt, het is eng, je kan je daar niet op voorbereiden. Het is nog niet mooi, dat gaat het wel worden. Alleen het is nog hobbelig, je hebt twee drains erin hangen, je hebt verdriet en je hebt pijn. Geen pretje dus.’ Ja mooier kan ze het niet maken voor dat moment, mooi wordt het dus wel. Pff… wat heftig.

Daarna twee weken zo goed als niets doen. Vervolgens nog vier weken herstellen. In totaal zes weken dus. Ohja en daarna…? Gaan we gewoon nog bestralen. Jeetje, al met al in het nieuwe jaar dus ook nog een heel traject pff…

Nou lieve mensen ik ga kapot van angst als ik erover nadenk. Ik wil het niet, alleen we hebben dus definitief besloten dat ik het wel ga doen. Ik weet niet wat ik moet gaan verwachten. Ik weet niet of het ooit gaat wennen. Ik weet wel dat het nooit meer als je eigen gaat voelen. Dat er überhaupt geen gevoel meer in die borst zit. Jeetje, wat vind ik dit heftig. Alleen het is nodig om die k kanker echt een lesje te leren. Ik heb een superfijn gevoel bij de artsen, alweer… En gelukkig maar. Ik heb er alle vertrouwen in dat zij er het allerbeste van gaan maken.

Alles is opgemeten en mijn nieuwe tiet is besteld. Gelukkig heb ik nog even de tijd om mij een soort van voor te bereiden.

PS; als jullie vragen hebben hierover, omdat iets niet duidelijk is of je wilt er gewoon wat meer over weten. Voor jezelf, voor een ander of omdat je het interessant vindt. Vragen mag altijd.