An babbelt

Vorige week was het zover, het moment waar ik al naar uit keek toen ik te horen kreeg wat het behandelplan zou zijn. Ik weet nog zo goed dat we daar zaten en te horen kregen wat er moest gebeuren om deze ziekte uit mijn lichaam te krijgen. Ik weet nog zo goed dat ik zo enorm veel verdriet heb gehad omdat ik chemotherapie zou krijgen. Eerlijk, je bent bang voor alles wat je ooit in een film hebt gezien, kotsend boven de wc hangen, kilo’s afvallen en ga zo maar door. Dat is wat je ervan weet, of tenminste wat je ervan denkt te weten als je er niets mee te maken hebt. Als je het wel zelf hebt ervaren of van dichtbij hebt meegemaakt weet je nu dat chemotherapie niet zo is, of in ieder geval niet zo hoeft te zijn.

Twintig weken geleden

Dinsdag 14 juli 2020 om 08.30 uur ging het avontuur van start. Vol angst gingen we erin, wat gaat er gebeuren? Hoe ga ik me voelen? Hoe ga ik eruit zien? Hoe snel gaan mijn haren uitvallen? Word ik heel erg ziek? Ga zo maar door. We hadden zoveel vragen toen we hierin stapte. Het waren alleen vragen die beantwoord konden worden door het te gaan ervaren. Zo gingen we er dus ook in, ervaren en dan zien we het wel. Bang… dat absoluut wel, maar je hebt toch geen andere keuze. Het moet gebeuren.

Niet te veel denken aan alles wat je ooit in films of wat dan ook hebt gezien. Dan maak je jezelf gek. Ik ben er ook van overtuigd dat als je alleen maar gaat denken ik ga hier heel erg ziek en misselijk van worden dat dan ook gebeurt. Ik probeerde dit dus zoveel mogelijk uit te schakelen. Door tegen mezelf te zeggen dat ik medicijnen heb tegen die misselijkheid werd ik iets rustiger. Wat was het zwaar en wat ben ik blij dat het voorbij is. Wat ben ik dankbaar dat die medicijnen allemaal geholpen hebben en dat het ‘goed te doen was’.

Ik heb jullie meegenomen in al die twintig weken, elke week heb ik met jullie mijn verhaal gedeeld over hoe ik me heb gevoeld, in mijn verdriet, in mijn blijdschap, in mijn boosheid. Ik heb niets verzwegen. Het heeft mij geholpen, ik ben in contact gekomen met mensen waarmee ik anders nooit in contact was gekomen en jullie hebben mij week in, week uit gesteund met heel veel lieve berichtjes. Ook heb ik zelf mensen kunnen inspireren die in hetzelfde traject zitten of iemand dichtbij zich hebben die hetzelfde meemaakt als dat ik meemaak. De afgelopen twee weken heb ik jullie even niet meegenomen, ik had even tijd nodig en heb ik weinig zin gehad om een blog te schrijven, ik denk dat ik het ergens heel spannend vond dat het bijna voorbij was, maar hier is die dan: hoe was de laatste chemo?

De twintig weken zijn voorbij

Wauw, wat een dag was het vorige week dinsdag 1 december 2020. De start van mijn favoriete maand, ik ben gek op december, mijn lieve neefje wordt 1 jaar, ik ben zelf jarig op 24 december en ik ben echt mega gek op de kerst! De maand kon niet beter beginnen dan met mijn laatste chemo. Hier had ik naar uit gekeken, als ik niet die één keer uitstel had gehad was ik al eerder klaar geweest. Dat was niet zo en dus werd de afspraak laatste chemo in mijn agenda verplaatst van 24 november naar 1 december. Dit werd de datum en gelukkig gebeurde er in de tussentijd niets raars meer waardoor dit verder uitgesteld zou worden.

Het was niet anders dan anders hoor, haha. Het voelde wel anders dan anders. Een opluchting en ergens ook trots, trots op mezelf, trots op mijn lichaam. Ik heb het gewoon gedaan. De verpleegkundige waren extra lief, ik had lekker een cake gebakken en een pot met dropjes meegenomen, je wilt ze toch even bedanken. Op de kaart heb ik wel geschreven dat ik hoop dat ik ze nooit meer hoef te zien, haha, in ieder geval niet in het ziekenhuis.

Mijn oncologieverpleegkundige kwam ook nog even bij me langs. Het is raar om dan de afgelopen weken samen te evalueren. Ergens ook goed dat je er even bij stilstaat. Ik had zelf het idee dat ik er wel prima door heen was gehobbeld, haha, zo voelde het eigenlijk ook wel. Zij gaf aan dat ik echt wel heel erg trots mocht zijn en ook al dacht ik zelf misschien dat het makkelijk is geweest, ik heb het zeker niet makkelijk gehad, ik heb aardig moeten bikkelen. “Toch opgenomen in het ziekenhuis na je AC-kuren” zei ze “en niet vergeten dat je in die twaalf weken heel veel hebt zitten klooien met je bloedwaardes, dan weer goed, dan weer niet, dan weer injecties. Wel of niet een bloedtransfusie? HB altijd te laag, waardoor je weinig energie had.” Dat is ook zo. Elke keer als ik dacht nu ben ik er wel weer kreeg ik twee dagen later de zware kuur weer om mijn oren. Nou ja, het kan dus blijkbaar nog makkelijker, haha. Ik ben dankbaar dat alle enge scenario’s in mijn hoofd nooit zijn uitgekomen. Je moet het zeker niet minder erg maken, alleen je moet het ook zo positief mogelijk blijven zien anders wordt het sowieso niets.

Verrassing dag

Uiteindelijk werd mijn laatste chemo dag één grote verrassing dag. Ik heb ervan genoten. Ik ben tegenwoordig heel duidelijk tegen Jur wat ik wil of verwacht, want het blijven mannen, haha. Dat zou voor veel vrouwen wel bekend in de oren klinken en zo niet, dan heb je echt een top vent. Zo geef ik dus aan dat ik wel graag verrast wil worden of dat ik een cadeautje verwacht, haha. Je kan het maar beter zeggen want anders word je zo teleurgesteld. Deze keer had ik hem wel wat lager ingeschat haha, hij is ontzettend lief begrijp me niet verkeerd, alleen hoe hij deze dag had georganiseerd dat had ik nooit verwacht.

Hij heeft gedaan alsof die naar zijn werk ging, uiteindelijk was hij een dagje vrij. Daar kwam ik pas achter toen hij me kwam ophalen uit het ziekenhuis. Normaal gesproken bracht mijn vader of moeder me altijd weg, nu had mijn vader me ook gewoon weg gebracht, mijn moeder komt mij dan halen. Deze keer kwam mijn lieve vriend aanrijden, zo leuk en zo lief! Ik had al tegen zoveel vriendinnen gezegd dat ik hoopte dat hij me kwam ophalen, maar dat doet hij toch niet zei ik er dan snel achteraan. Toen we thuis kwamen was het hele huis versierd en waren mijn ouders en schoonouders er om een taartje te eten met elkaar. We hebben van hun en van mijn zus en zwager en Jur zijn broertje en schoonzus Euro-Disney cadeau gekregen, zo leuk, daar gaan we dus met de hele familie naartoe, iets om naar uit te kijken!

Daarna ben ik gaan slapen, want ondanks dat het mijn laatste chemo was had ik hem wel nog steeds binnen gekregen en was ik dus ontzettend moe. ’S Avonds hebben we heerlijk samen gegeten en toch één glaasje champagne gedronken, dat hoort er toch een beetje bij. Als klap op de vuurpijl stonden mijn lieve vriendinnen ineens in de tuin met muziek en een cadeau. We hebben dus echt even gevierd dat het mijn laatste chemo was. Precies zoals ik het in mijn hoofd had.

Nu is het raar, de eerste week zonder chemo. Vanaf nu ga ik mij alleen maar beter voelen. Vanaf nu kan ik weer gaan bouwen aan mijn conditie. Zo raar, dat je aan het begin denkt: ‘twintig weken is zo lang’ en nu zijn ze gewoon voorbij. Ook al had ik het liever allemaal niet gewild, het is echt voorbij gevlogen. Nu kan ik eindelijk even gaan uitrusten en mij helemaal klaar gaan maken voor de operatie. Ben zo benieuwd hoe het allemaal gaat zijn. Hoe snel gaan mijn haren weer groeien? Kan ik het even loslaten dat ik ook nog geopereerd moet worden? Uiteraard ga ik jullie ook meenemen in dit proces en stop ik voorlopig nog niet met mijn blogs. Volgende week weer één dus!