An babbelt

De afgelopen weken waren raar. Het was een mix van blijdschap en verdriet. Afvragen wat je nou moet gaan doen met je tijd. Ik had nooit verwacht dat ik de afgelopen weken zo zou ervaren. Het was pittiger dan ik dacht. Ik denk dat ik nu pas echt heb beseft hoeveel het van mijn tijd in beslag heeft genomen, hoe erg ik geleefd ben het afgelopen halfjaar. Het is niet dat ik me al heel goed besef wat er nou allemaal gebeurt. Het is alleen dat ik niet zo goed wist wat ik met mijn vrije tijd aan moest.

De eerste week zonder chemo

Ja, je zou denken dat dat heerlijk zou zijn. Ik wilde alleen zo graag iets doen op die dinsdag dat ik in het plaats van een cemo voor een corona test koos, haha. Gelukkig was de test negatief, helaas heb ik me niet super goed gevoeld die twee weken daarna. Beetje grieperig, alleen ik gunde mezelf het niet om even een stapje terug te nemen.

Doorgaan en doorgaan dat is eigenlijk wat het was. Jur zei uiteindelijk tegen me, “An misschien moet je eens even rustig aan doen, anders ga je die operatie niet eens halen.” Ik baalde er enorm van dat ik me niet lekker voelde. Je hoopt zo dat het vanaf 1 december allemaal beter wordt. De dagen voor de kerst was ik uitgeteld en heb ik lekker rustig aan gedaan.

Ook leuke momenten

Gelukkig heb ik ook genoeg fijne momenten gehad. Uiteindelijk begon ik steeds meer aan mijn lichaam te merken dat het met hele mini stapjes de goede kant op gaat. Het is niet veel, maar er zijn gewoon dingen die ik langer volhoud. Zoals fietsen of sporten. Absoluut nog niet hoe het allemaal was, maar dat is oké. Ik kom er wel.

Verder ben ik jarig geweest en heb ik dat verdeeld over kleine groepjes wel gevierd. Mijn verjaardag is iets waar ik altijd naar uit kijk. Ook dit jaar, ondanks dat het allemaal anders moest, wilde ik het niet overslaan.

Mijn haren, wimpers en wenkbrauwen begonnen weer te groeien. Die laatste twee vielen ook net zo hard weer uit en heb ik nu weer niet. Dat is dan weer even een kleine tegenslag. Je bent zo blij dat het weer groeit, dat je het weer kan zien en dan ineens is het weer weg. Komt wel weer goed, gewoon geduld hebben.

De kinderdagverblijven ging ook weer dicht. Dit was voor tante Annie wel weer leuk nieuws want ik mocht weer op mijn kleine neefje gaan passen. Die inmiddels ook niet meer zo klein is omdat ook hij in de tussentijd jarig is geweest en alweer één jaar is geworden. Ik was kapot toen hij in de avond weer weg was, haha, maar ik heb er zo van genoten.

Het is zo raar

Ik ben enorm blij dat de chemo’s erop zitten en ik hoop echt dat ik het nooit meer van mijn leven hoef te krijgen. Tegelijkertijd was het ook zo raar de afgelopen weken. Er wordt gezegd dat je na het hele traject in een gat valt, ik denk dat ik daar al in ben gevallen de afgelopen weken.

Ineens heb je tijd, tijd om zelf in te delen. Tijd om na te denken. Niemand die de tijd van mij afpakte voor weer een chemo of weer een afspraak met iemand in het ziekenhuis. Ik mocht doen en laten wat ik wilde. Ik wist het alleen niet. Ik wil nog helemaal niet nadenken. Ik vind het lastig om los gelaten te worden. Ik heb het gevoel dat ik me weer moet gedragen alsof ik weer beter ben. Ik ben alleen nog niet beter, ik heb dan wel geen chemo’s meer, maar ik ben nog niet beter. Ik ben nog vreselijk moe, ik vergeet alles, ik heb nog geen haar, ik heb die tumor nog in mijn lichaam zitten, ik heb nog pijn in mijn handen en voeten. Ik wil alleen zelf zo vreselijk graag dat het allemaal voorbij is en ik wel weer beter ben.

Gelukkig heb ik dit gevoel niet elke dag. Soms, heel soms zou je zo graag willen weten hoe je er mee om moet gaan. Ik weet het alleen niet want ik heb het nog nooit meegemaakt. Daarom proberen wij er maar het beste van te maken, op onze manier en dat lukt aardig. Alleen soms weet ik het even niet zo goed en dan word ik verdrietig. Dan weet ik niet wat mensen nou van me verwachten of wat ik nou van mijzelf verwacht.

Uiteindelijk denken wij toch dat ik er meer aan had gehad als er toch wat meer begeleiding is vanuit het ziekenhuis, tussen je laatste chemo en operatie in. Dat je nog een beetje houvast hebt, dat je elke week even een telefoontje krijgt, toch nog een beetje ritme houdt ofzo. Ik weet het ook niet, ik weet niet of dit me uiteindelijk meer had geholpen, maar ik denk het wel. Ik denk ook dat als ik dit in het ziekenhuis had aangegeven dat ze hier iets mee hadden gedaan. Ik doe dingen nou eenmaal ook graag alleen.

Het is dus ontzettend dubbel geweest de afgelopen weken. Met weer veel ups and downs. Eén ding weet ik wel zeker, je denkt dat het ontzettend fijn is om even niets te hebben tot de operatie en nee ik mis de chemo’s echt niet, maar het is echt lastiger dan je denkt. Veel mooie momenten, maar ook veel lastige momenten. Ach ja, we zijn het inmiddels wel gewend.

Voor nu wens ik jullie allemaal een rustige en fijne jaarwisseling. Dat 2021 maar een veel mooier jaar mag worden. Ik heb eerst nog wat hobbels te nemen, maar ook dat komt goed.