An babbelt

Wat hadden we veel plannen, wat hadden we zin in het jaar 2020. Wat gek dat we aan het begin van dat jaar nog niet wisten wat ons te wachten stond. Was ik toen al ziek? Ik vraag het me zo vaak af. Ik vraag het me echt af bij elke foto die ik van begin van het jaar voorbij zie komen. Heb je uiteindelijk helemaal niets aan, want wat maakt het uit? Ja, misschien was ik toen al ziek. Had het verschil gemaakt als ik er toen al achter was gekomen? Had dit me dan allemaal bespaard gebleven? Was ik er dan met een borstsparende operatie vanaf gekomen? Ach, dat zou ik nooit weten. Het aller belangrijkste is dat ik er van af kom. Hoe dat dan heeft moeten gaan, maakt niet meer zoveel uit.

31 december 2019

Wat zag de wereld er anders uit. Wat zag ons leven er anders uit. Met een grote groep vrienden oud & nieuw vieren. Er is zoveel veranderd in een paar maanden tijd. Met ‘een grote groep zijn’ daar kan je je nu helemaal niets meer van voorstellen. Ik vind het zelfs gek als je dat nu op tv ziet in films of waar dan ook. Gek om te zien dat mensen elkaar dan een hand geven, een kus of een knuffel. Het is zo gek om te beseffen dat de hele wereld niet eens meer normaal is.

Normaal gesproken ben ik altijd emotioneel op een dag als deze. Ik weet nog goed dat ik dat dat jaar niet was. Er stonden zoveel leuke dingen op me te wachten. Ik kon niet wachten. We zeiden tegen elkaar om 00.00 uur: ‘Dat ons grootste droom dit jaar maar uit mag komen.’ Nou daarmee bedoelde we niet wat er uiteindelijk op ons te wachten stond.

Corona en alle onzekere tijden die volgde

Hoe gek is dit voor ons allemaal? Ik kan me nog goed herinneren dat toen het corona virus steeds wat dichterbij kwam ik zo vaak aan Jur heb gevraagd: ‘Kan dit ook in Nederland gebeuren?’. Ik vond het een enge gedachte, dat virus. Zo onwetend en nu leven we er zelf middenin. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik niet eens meer al het nieuws erover volg. Gewoon omdat ik er soms zo moe van word. In maart kwam ik thuis te zitten omdat de horeca dicht moest. Na een onzekere tijd mochten we gelukkig op 1^e pinksterdag weer beginnen. We waren die week daarvoor nog samen een weekend weg geweest, even er tussenuit voordat alle gekte weer zou gaan beginnen. Voordat ik weer terug ging naar mijn onregelmatige rooster en we elkaar weer wat minder vaak zouden zien als wanneer ik thuis zat.

Vandaag die dag weet ik één ding zeker. De momenten in het begin van het jaar, waarvan ik me afvroeg: ‘Zou ik toen al ziek geweest zijn?’, van die momenten ga ik nooit zeker weten of ik toen echt al zo ziek was. Alleen, als ik nu naar de foto’s van dat weekendje weg kijk weet ik: toen was ik 100% zeker al ziek. Hoe kan het dan dat ik me geen één moment ziek heb gevoeld? Ik had die plek in mijn borst, die we nog steeds heel raar vonden, maar ik voelde me echt goed. Zo gek, zo ontzettend gek dat je zo hebt genoten omdat je zo niet wist wat er aan de hand was, we wisten niet wat er binnen in dat lichaam van mij allemaal gebeurde. Was het maar nooit gebeurt. Ik vind het raar om die foto’s van dat weekend te zien en ergens word ik er zo gelukkig van. Je ziet dat we zo genieten van dat weekend, zo onbezorgd, zo ons leven aan het leiden. Wisten wij veel dat dat twee weken later veranderd zou worden door een echo, een punctie en de woorden: ‘Je hebt borstkanker.’ Nee daar hebben we toen geen seconde aan gedacht.

Borstkanker

Ons leven veranderde, ons leven en dat van de mensen om ons heen. Zij, die heel dicht bij ons staan, hun leven is denk ik net zo goed veranderd. Ik las laatst dat iemand van mijn leeftijd die ook borstkanker heeft gehad zei: ‘Je denkt op deze leeftijd zo dat je onsterfelijk bent, maar dan ineens realiseer je je dat niemand onsterfelijk is.’ Dat vond ik ‘mooi’, want het is gewoon zo. Op deze leeftijd sta je er niet bij stil dat dit kan gebeuren, mijn vrienden/vriendinnen en familie net zo goed niet. Dat is dus wat Jur ook bedoeld: het gebeurt altijd bij een ander. Daarom heeft het denk ik ons leven allemaal een beetje veranderd, voor de één wat meer dan voor de ander. Toch denk ik wel dat iedereen meer aan het genieten is van het leven wat ze op dit moment hebben.

Ik heb mezelf verbaasd en de mensen om mij heen denk ik ook. Ik ben iemand die al gaat huilen als er iemand uit gaat bij Expeditie Robinson of GTST blijft ook een tranentrekker voor mij, haha. Deze ziekte heeft me gebracht dat ik nu weet dat ik zoveel sterker ben dan dat ik ooit had verwacht. Dit begon al meteen op de dag dat we kregen te horen dat ik ziek ben. In het begin wist ik niet wat me te wachten stond. Ik ben een halfjaar verder en het grootste gedeelte zit er al op. Ook al ben ik ziek, ik denk dat ik een gelukkiger mens ben geworden omdat ik het leven veel meer ben gaan waarderen. Ik heb ook laten zien dat sterk zijn ook is dat je soms laat zien dat je verdriet hebt of dat je boos bent. Dat is niet erg en het hoort allemaal bij het proces. Als ik het niet had hoeven leren was het beter geweest hoor, want dat had betekend dat ik dit allemaal niet had hoeven mee maken. Dat het mij, Jur en mijn familie bespaard had kunnen blijven. Ach, dat is niet zo geweest en daarom haal ik er maar het positieve uit. Ik ben dankbaar om op deze wereld te zijn.

We hebben ons door het jaar heen moeten knokken en dat is ons aardig gelukt. We hebben het maar mooi gedaan. We hebben als familie veel ellende en verdriet mee gemaakt dit jaar en niet alleen omdat ik ziek werd, want er gebeurde ontzettend veel, misschien wel te veel. Alleen het gebeurde en we zijn meer dan ooit in gaat zien dat je moet genieten en dus doen we dat zoveel mogelijk.

De operatie

Morgen word ik geopereerd. Mijn allergrootste angst wordt werkelijkheid. Ik ben bang en tegelijkertijd denk ik: na donderdag is als het goed is die kanker uit mijn lichaam. Tien dagen later krijgen we de uitslag van het weefsel dat de patholoog gaat onderzoeken. Dan weten we het zeker, maar voor ons voelt het wel zo dat de kanker na donderdag uit mijn lichaam is. Het gaat nu nog redelijk oké met me, ik merk dat ik elke dag iets zenuwachtiger word. Dat is denk ik meer dan normaal, mijn borst word geamputeerd en als ik het opschrijf of zeg denk ik altijd: ‘dat is best wel heftig’. Dat is het natuurlijk ook… best wel heftig. Nog steeds sta ik achter mijn keuze, dus dat is dan wel weer heel erg fijn.

We gaan ervoor, het is weer een stap naar de toekomst en dit keer een hele grote stap. Wanneer ik eraan toe ben laat ik weten hoe de operatie is gegaan en hoe ik me voel. Ontzettend bang maar vol goede moed. Uiteindelijk wordt 2021 een ontzettend mooi jaar. Het jaar waarvan ik uiteindelijk kan zeggen: dat jaar heb ik de kanker verslagen.