An babbelt

Het is inmiddels alweer ruim drie weken geleden dat ik geopereerd ben. Het werd dus tijd voor een update. Hoe is de operatie gegaan? Dit was natuurlijk mijn grootste nachtmerrie, en niet geheel onbelangrijk: Hoe gaat het herstellen? Hoe vinden de artsen dat het gaat? Dat ga ik jullie in mijn blog van vandaag allemaal vertellen.

De angst voor de operatie

Zoals iedereen inmiddels wel wist, was ik ontzettend bang om geopereerd te worden. Ik was nog nooit geopereerd, een narcose leek mij vreselijk en dan ook nog in het ziekenhuis moeten blijven zag ik ook niet echt zitten. De dag voor de operatie heb ik ’s avonds heerlijk een pilletje genomen om rustig te worden, uiteraard op advies van de artsen. Ik dacht dat het niet echt hielp, haha. Jur zei de volgende ochtend: ‘Je was met tien minuten weg en je bent niet meer wakker geworden’… Het hielp dus zeker wel. Ik heb de nacht voor de operatie dus heerlijk geslapen.

Gespannen naar het ziekenhuis toe. Gelukkig mocht Jur mij wegbrengen en mocht hij nog even bij mij blijven tot ik naar de O.K. gebracht zou worden. Bij de poli waar ik mij moest melden, werden mij nog een aantal vragen gesteld zodat alles goed in het systeem stond en er niets mis kon gaan. Daarna mocht ik het O.K. pakje aantrekken en was het zover. Toen heb ik wel een moment gedacht: ‘oké, is er nog een mogelijkheid dat ik terug kan?’… Naja je begrijpt dat die er natuurlijk niet meer was. Het ging gebeuren… Vanaf dat moment heb ik voor mijn gevoel alleen maar voor mij uitgekeken.

Ik werd door de verpleegkundige en door Jur naar de O.K. gereden. Nou dan krijg je dus echt een filmscene moment, haha. We moesten elkaar voor de klapdeuren gedag zeggen, we waren allebei wel erg verdrietig, we waren gewoon zo zenuwachtig. Dan ga je weg in dat bed en zie je Jur achter die deuren verdwijnen, haha. Zo dramatisch, maar zo gebeurde het wel.

Op de O.K. werd ik klaar gemaakt voor de operatie. De plastisch chirurge kwam mijn borst nog aftekenen, de chirurge kwam nog even kijken of het allemaal goed met mij ging. Daarna werd het infuus geprikt en kreeg ik via het infuus antibiotica (tegen infecties). Daarna werd ik dan echt naar de kamer gebracht waar de operatie zou gaan plaatsvinden…

Ik zou die narcose zo weer willen

In die kamer kreeg ik het wel even benauwd. Toen keek ik mijn chirurge aan begon ik een klein beetje te huilen en zei ik: ‘Oké, ik word nu wel een beetje zenuwachtig.’ Nou er werd terug gezegd: ‘Dat begrijpen we, het komt wel goed.’ Je zou denken niet echt geruststellend, maar ja ik werd er eigenlijk wel weer rustig van.

Toen kwam de grootste angst, die anesthesioloog zegt: ‘We gaan je zo via het infuus het slaapmiddel toedienen.’ Die narcose, daar was ik toch zo bang voor. De assistente zegt: ‘Via dit kapje krijg je alleen maar zuurstof, dus dat is niet eng. Je mag nu een paar keer diep in en uit gaan ademen.’ Dat is het enige wat ik nog weet, ik kan me herinneren dat ik ging inademen, maar daarna was ik al weg. Een narcose zou ik nooit meer bang voor zijn. Wat is dat lekker zeg, heerlijk geslapen en de dagen daarna ook nog.

Ik werd wakker in de uitslaapkamer. Dat is echt zo raar. Ik zei: ‘Waar ben ik?’, in het ziekenhuis natuurlijk, haha. Daarna vroeg ik: ‘Waar is mijn vriend, hebben jullie hem gebeld?’ Dat was allemaal geregeld, maar Jur mocht natuurlijk niet op de uitslaapkamer zijn. Uiteindelijk vroeg ik me ook wel af of de operatie wel geslaagd was. Zegt die verpleegkundige, ja volgens mij wel… haha nou daar had ik niet zoveel aan dus ik zei: ‘Ja zit er een tiet op of niet?’ Nou hij kijken, ‘Ja, ik zie wel een bobbel dus zou wel goed zijn toch.’ Haha, nou dan zou het inderdaad wel goed zijn. Ik voelde me goed dus werd vrij snel naar de afdeling gebracht.

In het ziekenhuis

Ik moest twee dagen in het ziekenhuis blijven. Ik ben eigenlijk alleen maar heel erg moe geweest. Het was ’s ochtends wakker worden, ontbijten, medicijnen, slapen, lunch, slapen, Jur op bezoek, avondeten, slapen, Jur op bezoek en vervolgens weer slapen. Heerlijk, ik had een PCA-pomp dus als ik een beetje pijn voelde dan drukte ik lekker op de knop en was de pijn ook weer voorbij. Vrijdagmiddag ging die pomp er wel weer vanaf omdat ik zaterdag natuurlijk al naar huis zou mogen.

De chirurge en de plastisch chirurge vertelde mij dat ze heel erg tevreden waren over hoe de operatie was gegaan. Dat het helemaal geslaagd was en dat de borst er ook heel erg mooi uitziet. Heel fijn gevoel. Zelf heb ik de dag na de operatie voor het eerst gekeken. Ik dacht dat ik het heel erg eng zou vinden, maar ik was echt opgelucht. Als het er nu al zo mooi uitziet dan wordt het alleen nog maar beter.

Zaterdagochtend heb ik eigenlijk voor het eerst mijn tablet erbij gepakt om lekker een serie te kijken. Toen mocht ik rond 13.00 uur ook alweer naar huis toe. Eigenlijk lig je dus vrij kort in het ziekenhuis, voor mijn gevoel heb ik er veel langer gelegen, maar het is natuurlijk niets. Zaterdag lag ik alweer ‘lekker’ in mijn eigen bed.

De weken na de operatie

Het is me echt meegevallen. Ik heb hier zo tegen op gezien en ik had het allemaal zo erg verwacht. Ik had verwacht dat ik zoveel pijn zou hebben, tuurlijk heb ik pijn gehad en ik ben echt heel erg moe geweest. Ik had het me alleen gewoon veel erger voorgesteld. Het is niet dat ik denk; nou doe volgende week maar weer. Ik denk wel: na de zomer gaan we ook de andere kant laten doen, haha, dus ik ga het toch echt nog een keer doen. Risico is dat het alleen maar erger kan zijn, laten we maar hopen dat het gewoon hetzelfde zal worden.

Ik heb wel veel verdriet gehad. Ik voelde me gek en anders, nu denk ik wel dat dit grotendeels te maken heeft gehad met de medicijnen en de narcose. In eerste instantie had ik eigenlijk geen emotie en ineens kwam dat allemaal wel. Gelukkig heb ik Jur altijd bij me en kan ik het altijd wel bij hem kwijt. Dit heb ik dus ook gedaan. Samen hebben we veel gepraat en voelde ik me elke dag een stukje beter. Het allergekste vind ik gewoon dat er geen gevoel meer zit in die borst, dat is raar en daar moet ik nog steeds elke dag aan wennen.

Nu ben ik ruim drie weken verder en ik voel me goed. Ik moet nog tweeënhalve week herstellen, maar ik kan steeds iets meer. Ik kan de dag weer doorkomen zonder pijnstiller. De artsen zijn super tevreden over hoe mijn borst eruit ziet. De doorbloeding is helemaal goed en er zijn gelukkig ook geen infecties opgetreden. Ze zijn zelf heel trots op hun werk en ik ben ook heel erg trots op hoe het eruit ziet. Ik had echt verwacht dat ik hier meer moeite mee zou hebben. Hoe fijn dat dit niet zo is en ik dus eigenlijk best trots ben. Tuurlijk zouden er in de toekomst heus nog wel eens dingen zijn waardoor ik me niet fijn ga voelen met mijn borst. Dat heeft ook tijd nodig, daar ben ik me ook van bewust. Voor nu kan ik niet wachten dat ik over drie weken weer alles mag doen, ik moet het opbouwen, maar het mag in ieder geval. Uiteraard hou ik jullie op de hoogte en laat ik weten hoe het revalideren gaat. Kan echt niet wachten om daar mee te beginnen.

De volgende keer een blog met alleen maar goed nieuws. Zoals veel van jullie wellicht inmiddels wel weten ben ik: KANKERVRIJ. Ik wil jullie natuurlijk laten weten hoe fijn dat gevoel is!