An babbelt

Ja, de eerste kuur van het natraject zit er alweer op! In mijn vorige blog heb ik jullie uitgelegd wat dit natraject precies inhoudt en waarom ik dit nog doe. Vorige week vrijdag ben ik alweer begonnen met kuur nummer twee, maar ga ik jullie vertellen hoe het tot nu toe gaat. Positief is dus dat ik aan kuur nummer twee ben begonnen en ik dus nog niet vrijwillig ben gestopt.

Acht chemopillen op een dag

Wie mijn blogs inmiddels al een tijdje volgt, weet dat ik een paar maanden geleden nog heel erg veel moeite had met pillen slikken. De eerste chemokuur, jeetje haha, dat was een ramp voor mij zoveel pillen als ik moest weg werken. Met zoveel glazen water en toen ik daar eenmaal zat, moest ik alleen maar plassen. Wat een ramp… Nou inmiddels ben ik een expert geworden in pillen slikken en ben ik er niet meer zo bang voor.

Oké… Heel eerlijk mijn eerste vraag aan de oncoloog was zeker: ‘Oké even tussendoor, hoe groot zijn die pillen eigenlijk? Ik ben er namelijk niet zo goed in.’ Haha. Ik denk dat ik dit mijzelf nog steeds voor hou en dat het echt niet meer uitmaakt hoe groot de pillen zijn. Prettig vind ik het gewoon nog steeds niet. Maar ja, acht pillen dus, gaat het… Jur was nog niet helemaal bij de les en die dacht dat het er vier op een dag waren, twee ’s ochtends en twee ’s avonds. Toen zei ze: ‘Nee vier ’s ochtends en vier ’s avonds, twee weken lang.’ Toen schrok Jur ook wel even. Keek mij aan en ik weet zeker dat hij heeft gedacht: ‘O mijn god, hoe gaat die meid dat doen…’

Maar ik doe het en het gaat me goed af. Het is echt veel hoor en de eerste paar dagen moet je echt een beetje een ritme vinden. Wennen aan dat je de pillen moet nemen. Je moet een halfuur voor het innemen van de pillen wat eten. In de ochtend is dit niet zo erg, dan ga ik gewoon ontbijten en neem ik de pillen in. In de avond moet ik mezelf echt helpen herinneren dat ik wat moet eten voordat ik ze ga innemen.

Duizend wekkers

Ik heb besloten om er maar iets positiefs van te maken en van de gelegenheid gebruik te maken dat ik weer in een ritme ga komen. Ik zit natuurlijk al ruim zeven maanden thuis en van een ritme (die ik eindelijk weer had opgebouwd) is niet veel meer over. De pillen moet ik op vaste tijdstippen innemen, ik heb nu gekozen om ze om 09.00 uur en om 21.00 uur in te nemen. Dit betekent dat ik om 08.30 uur moet ontbijten en dus echt om 08.15 uur wel even mijn bed uit moet gaan. Zo bouw ik dus weer een ritme op en dat vind ik wel heel erg fijn. De wekker gaat vroeg want ik ben zo iemand die echt minstens een halfuur moet snoozen, en ja ik weet dat dat niet goed is (ik heb een vriend die me dat al honderd keer heeft gezegd). Ik kan gewoon niet met vijf minuten naast mijn bed staan.

Tegenwoordig ziet een dag in mijn agenda er overvol uit en dat is niet omdat ik nou zoveel boeiends te doen heb hoor, haha. Dat komt omdat ik alles vergeet, zeker één van de dingen die door de chemotherapie erger is geworden. Ik moet vier keer per dag mijn handen en voeten insmeren, vanwege dat hand-voet-syndroom en ik moet dus ’s avonds om 20.30 uur ook wat eten. Dit zijn dingen die ik gewoon continu vergat en daardoor heb ik nu maar reminders in mijn agenda gezet. Dit gaat nu een stuk beter! Ja… zelfs als ik iets in mijn agenda zet, presteer ik het nog om het te vergeten.

Hoe is het gegaan?

Ondanks dat ik in een ritme moest komen en dat ik dus echt moest wennen aan het innemen van de pillen is het de eerste week heel erg goed gegaan. Eigenlijk nergens last van. Af en toe misselijk en hoofdpijn, maar dat trok ook wel weer weg. Die misselijkheid kwam vooral doordat ik een heel vol gevoel had na het slikken van die pillen. Hoofdpijn had ik gewoon en ik weet niet zo goed waar dat vandaan kwam.

De tweede week werd het wel wat zwaarder en heeft het mij veel belemmerd in mijn dagelijks leven. Ik kreeg heel veel last van mijn maag, brandend maagzuur. Ik kan niet goed plaatsen of dit het echt alleen was, maar vervelend was het wel. In eerste instantie dachten we dat het kwam omdat ik erg pittig had gegeten. Daar hebben we nooit over nagedacht, dat dit wellicht voor mij niet zo verstandig was, aangezien ze wel hadden aangegeven dat je last van je maag kon krijgen. Nou ja, of dat het alleen was weet ik niet want ik heb er de hele week last van gehad. Met die kou kon ik ook niet echt naar buiten. Telkens als ik buiten liep sloeg die kou zo op mijn keel dat ik weer een heel brandend en naar gevoel op mijn borst en in mijn keel kreeg. Het deed echt wel heel erg veel zeer en de tweede week was dus niet ideaal!

In de stop week is dit weer helemaal weg gegaan en ging het al snel een stuk beter. Gelukkig maar. Uiteindelijk is het dus met ups en downs gegaan, zoals dat wel vaker het geval is. Voor mij dus geen reden om gelijk te stoppen met de pillen. Wel hoop ik dat ik bij de volgende kuur iets minder klachten heb!

Controles

Verder zijn de controles ook weer begonnen. Weer één keer in de drie weken bloedprikken om mijn waardes te bepalen en een bezoekje aan mijn oncoloog of oncologie verpleegkundige om te kijken hoe het gaat. Daarna de medicijnen op halen en zo ben je nog steeds niet af van al die ziekenhuisbezoeken, haha.

Ik ben er achter gekomen dat bloedprikken nog steeds erg moeizaam gaat. Ik dacht dat dit inmiddels wel opgelost zou zijn, dat is dus niet zo. Aan de binnenkant van mijn ellenboog ging niet, dus het werd uiteindelijk op mijn hand, daar konden ze wel een bloedvaatje vinden die wilde meewerken. Het is maar goed dat ik dit niet erg vind en er niet bang voor ben, anders is het echt geen pretje.

Na het bloedprikken had ik dus nog een afspraak met mijn oncoloog. Dat is dan toch altijd wel weer prettig omdat ik toch wel wat klachten had van de pillen. Het is fijn om bijvoorbeeld bevestiging te krijgen dat dit niet raar is, dat het er gewoon bij hoort. Het is nog fijner om te horen dat het er inderdaad bij hoort, maar dat er wel iets tegen te doen is, haha. Dit is in het geval van de maagklachten wel het geval, hier kan ik maagbeschermers voor slikken tijdens de twee weken dat ik de pillen slik. Als ik dan weer in mijn stopweek zit dan kan ik stoppen met de maagbeschermers, zo hopen we dat de maagklachten wat minder gaan worden.

Voor de rest gaat alles goed. De waardes waren goed, nog niet zoals het hoort te zijn, maar het is al veel beter dan dat het drie maanden geleden was! Dat betekent dat mijn lichaam ook op de weg terug is, ik hoop dat het zo blijft en de pillen het niet teveel gaan belemmeren. Al met al was mijn oncoloog heel positief en wij ook. We weten waarvoor ik dit nog doe en we blijven duimen dat het goed blijft gaan!