An babbelt

Toen we elkaar aankeken wist ik dat we precies hetzelfde dachten: ‘Gaat het dan echt nooit voorbij?’ Daar ging ik weer. Weer door die deuren heen. Weer naar de O.K. Weer verdriet. Weer onzekerheid. We dachten echt dat we ons portie wel hadden gehad. Dat het vanaf nu alleen maar beter kon gaan worden. We dachten het, we hoopten het. Maar helaas, het was niet zo. Een operatie, het verliezen van mijn prothese, een nieuw traject, weer een omweg, het was onvermijdelijk. Tja dan moet je wel, dan hadden we ons portie dus toch nog niet gehad. Maar vanaf nu kan het ECHT alleen maar beter worden.

Het leek zo goed te gaan

Het ging zo goed. Ik was begonnen met het revalideren van de operatie. Ik kon weer dingen doen en ik merkte dat mijn lichaam heel erg langzaam weer aan het opknappen was. Wat een heerlijk gevoel. De chemopillen vielen wel wat zwaarder dan verwacht, maar er zou naar gekeken worden hoe dat beter zou kunnen gaan. Eigenlijk was ik vooral mentaal weer positief geworden. Zie je wel, het komt echt goed.

Ik wilde jullie gaan vertellen hoe het revalideren ging. Wat je dan zoal doet. Ik wilde jullie meenemen in mijn proces: hoe ga ik deze periode achter mij laten? Hoe ga ik weer vertrouwen krijgen? Hoe ga ik weer geloven dat mijn dromen uit gaan komen? Hoe ga ik leren dat ik voor nu even geduld moet hebben? Dat die dromen echt wel gaan komen, maar nu nog even niet. Eerst herstellen, eerst weer zorgen dat ik me helemaal goed voel. Daarna komt het echt wel goed. Het is een enorm gevecht daar in dat hoofd van mij. Dat is één ding wat zeker is. Maar ik was wel bezig om dat proces aan te gaan, omdat ik maar één ding wil, en dat is deze tijd zo snel mogelijk achter me laten. Tuurlijk zou het altijd een onderdeel van mijn leven blijven, maar het moet naar de achtergrond gaan. Dat wil ik gaan leren.

Deze tegenslag die helpt daar niet echt aan mee. Het voelt alsof je weer helemaal op nul begint. Een nieuw traject, weer iets om te verwerken en dan zien we wel weer waar het schip strandt. We hoopte dat dit jaar wat beter zou zijn. Ook al is het belangrijkste doel al wel behaald: kankervrij zijn! Het voelt nu wel weer even alsof dit jaar niet veel beter is.

Complicaties

Wat is er nou precies gebeurd? Waarom was een operatie toch weer nodig? Mijn huid stond heel erg strak, eigenlijk heb ik hier altijd wel veel last van gehad. Maar in het begin hoort dat erbij, er zat veel vocht achter. De eerste twee weken krijg je daar een drain voor, daarna moet je lichaam het zelf gaan opruimen. Ook al was er veel vocht, toch verliep mijn herstel zoals het hoorde te gaan. Niets aan de hand leek het dus. Zelf had ik het gevoel dat mijn borst ook steeds minder strak aanvoelde.

Na zes weken mag je alles dus weer rustig aan gaan doen. Tillen, beginnen met revalideren, huishoudelijke klusjes. Gewoon goed naar je lichaam luisteren, doen wat goed voelt, het kan geen kwaad want je kan niets meer kapot maken. Dat is dus ook wat ik gedaan heb. Dit is ook echt gewoon goed om te doen en normaal gesproken hoort dit ook gewoon weer te kunnen.

Er ontstond bij mij een vochtblaasje, een soort van blaar, het zat precies op het litteken. Dit zei voor mijn plastisch chirurge eigenlijk wel genoeg. Het is een teken dat het vocht naar buiten wil en een dus een uitweg aan het zoeken is, die uitweg was via mijn litteken. De huid stond dermate onder spanning dat het niet goed kon herstellen. Heel erg schrikken, want dit hadden we niet meer verwacht. Ik moest mij twee dagen later, donderdag 11 maart dus, nuchter melden. Dan gingen ze beoordelen of wat ze dachten inderdaad nodig was: opereren.

Donderdag 11 maart 2021

Nou daar gingen we weer. We moeten ons om 08.50 uur melden op de poli. Wat spullen mee, want als ik geopereerd moet worden weet je niet hoe laat dat gaat gebeuren en als ik nog even moet blijven dan is het wel fijn om iets te doen te hebben. Ze hadden wel al gezegd dat je met deze ingreep vaak wel dezelfde dag weer naar huis zou kunnen. Maar ja, wij hoopten natuurlijk dat er geen ingreep nodig was. Dat ze het misschien veel erger voor zich zagen dan dat het in werkelijkheid was.

Helaas bleef dat alleen bij hopen. Toen mijn eigen plastisch chirurge het zag, zei ze het eigenlijk al gelijk: we moeten weer opereren… Shit, toch wel dus… Dat was even enorm balen. ‘Je huid heeft het veel te zwaar, er staat veel te veel spanning op en het kan gewoon niet goed herstellen. Ik weet dat dit heel erg schrikken is, maar we gaan de prothese verwijderen en een tissue expander terug plaatsen.’ Daar schrokken we heel erg van. Dat was echt mijn grootste nachtmerrie, die tissue expander, jezelf zonder borst moeten gaan zien. Dat wilde ik echt niet. Niets doen is ook geen optie, dus ja net zoals alle andere dingen waar ik geen invloed op heb gehad en wel moesten gebeuren, omdat niets doen dus geen optie was, moest ik dit ook maar weer ondergaan.

En dus ging er geopereerd worden aan het einde van de ochtend. We werden naar een afdeling gebracht waar ik een kamer voor mezelf had. Daar kon ik gaan wachten tot ze een seintje zouden krijgen dat ik naar de O.K. mocht komen. Daar zaten we dan, verslagen en ik was ontzettend verdrietig en bang. Niet voor de operatie zelf, die angst heb ik na mijn eerste operatie overwonnen. Ik was bang voor het resultaat, mezelf voorlopig moeten zien zonder een borst. Je hebt zoveel vragen? Wat heb ik verkeerd gedaan? Had ik rustiger aan moeten doen? Hadden we toch nog niet moeten starten met de chemopillen? Had ik eerst weer moeten aansterken? Maar net zoals dat de vraag: waarom heb ik borstkanker gekregen? Niet beantwoord gaat worden, gaat de vraag: waarom is het toch mis gegaan? Niet beantwoord worden. Ja… Domme pech, nou aan dat woord heb ik ook echt een schijthekel gekregen.

De operatie

Deze keer was ik totaal niet bang voor die narcose en dacht ik eigenlijk: ik ga weer even heerlijk slapen en nergens aan denken. De gesprekken op de O.K. verliepen nu ook wat meer ontspannen en we waren af en toe een beetje aan het grappen.

Wat hebben ze nou precies gedaan: ze hebben mijn prothese verwijderd, stukjes huid, die te dun waren en het erg zwaar hadden, hebben ze verwijderd. Vervolgens hebben ze de tissue expander geplaatst en daarna alles weer dicht gemaakt. Kind kan de was doen, haha.

Wat is een tissue expander precies? Ze noemen dit ook wel een ballonnetje. Die vullen ze maximaal met 150cc en plaatsen ze, net zoals de prothese geplaatst wordt. Hierin zit alleen dus zo goed als geen vulling, waardoor het dus eigenlijk plat is. Als mijn huid straks weer helemaal tot rust is gekomen, gaan ze dit ballonnetje telkens vullen met vocht. Ze kunnen gewoon in dat ballonnetje prikken. Hierdoor wordt de huid telkens weer een beetje opgerekt, dit doen ze drie à vier keer. Als de huid dan voldoende is opgerekt, gaan ze uiteindelijk mijn prothese weer terug plaatsen. Als het goed is heeft de huid dan voldoende ruimte voor de prothese en gaat het niet meer zo onder spanning staan als dat het stond. Het terugplaatsen van de prothese gaat dus echt nog wel vijf maanden duren. Nadat je voor de laatste keer bent geprikt, heeft de huid ook weer drie maanden nodig om tot rust te komen, daarna kunnen ze gaan opereren.

Het gaat dus allemaal wel weer even duren. Dat is gewoon een hele grote tegenslag. Gelukkig toen ik in de uitslaapkamer was, kwam mijn plastisch chirurge weer even bij me kijken. Ze vertelde me dat ze heel blij was dat ze ervoor had gekozen om te opereren. Toen het open was zag ze gelijk dat het zonder operatie alleen maar erger was gaan worden. Zoveel vocht als er achter zat en het was gewoon heel erg onrustig. Dat is dan toch een soort van opluchting: het is niet voor niets geweest. Ik heb goed naar mijn lichaam geluisterd. En het was alleen maar erger geworden. Gelukkig mocht ik ’s avonds gelijk weer naar huis. Een bacterie of infectie is het niet geweest, ze hebben het vocht nog op kweek gezet en daar is niets uitgekomen. Ja, het was dus echt gewoon domme pech…

Hoe gaat het nu?

Morgen is het twee weken geleden dat ik geopereerd ben. Het gaat. Ik denk dat, dat het is. Het gaat. Niet goed, maar ook niet ontzettend slecht. Het gaat vaker ontzettend slecht, dan dat het redelijk goed gaat. Maar dat is toch echt meer het mentale gedeelte. Om toch even positief te zijn: fysiek gezien gaat het ontzettend goed. Ik heb weinig, eigenlijk helemaal geen pijn gehad. Af en toe last van de drain, maar die gaat er morgen gelukkig ook weer uit.

Mentaal is het zwaar en heb ik het er ontzettend moeilijk mee. Deze blog schrijven vond ik zelfs al moeilijk. Het is gewoon het scenario waar je niet op hoopt. Ik probeer sinds maandagavond elke dag even naar mezelf te kijken. Dit heeft even geduurd, maar ik vond het erg eng. Ik vind het nog steeds eng, maar er moet toch een moment komen dat ik het ga accepteren. De knop moet toch een keer om. Het is niet voor altijd, uiteindelijk komt het echt allemaal goed. Daar geloven we nog steeds elke dag in.