An babbelt

Het is tijd voor een update. De laatste keer dat ik een blog voor jullie schreef zat ik er nogal doorheen. Dus de grote vraag is nu: hoe gaat het nu met mij? Voel ik mij alweer wat beter? En nog misschien wel het allerbelangrijkste: is de knop om? Ik kan zeggen, die knop is wel om. Het kostte mij wel wat moeite om die knop te vinden. Je kan ook denken, ik vind het nog redelijk snel. Maar voor mijn gevoel heeft het echt weken geduurd. Normaal gesproken kan ik alles ook weer redelijk goed omzetten naar het positieve maar ik vond dit echt lastig deze keer. Misschien voelde het voor mij daarom wel alsof het een eeuwigheid duurde voordat ik er weer wat van kon maken. Als je het realistisch bekijkt, is het pas vier weken geleden dat de operatie plaats heeft gevonden. Maar zoals ik altijd zeg: positief zijn geeft je energie en die energie die kan ik wel gebruiken om weer de oude te woorden. Of naja de oude… die word ik nooit meer. Maar ik kan wel mijn best doen om zo dicht mogelijk in de buurt te komen.

Drie weken geleden

Drie weken geleden zag ik het allemaal nog niet zo zitten. Dat hebben jullie kunnen lezen in de blog die ik toen had geschreven. Het accepteren is lastig, de ene dag lukt dat wat beter dan de andere dag. Het was eigenlijk óf de hele dag door verdriet hebben, óf mij wel redelijk oké voelen. Ik probeerde te zoeken naar het positieve van alles, maar ik kon het niet meer vinden. Ik deed wel mijn best, maar misschien ook wel niet. Dat klinkt misschien raar. Maar misschien, heel misschien wilde ik niet eens echt mijn best doen. Ik vond dat ik wel genoeg mijn best had gedaan en ik had zo geen zin om mezelf weer moed en doorzettingsvermogen in te praten. Ik dacht laat mij maar lekker hier zitten op die bank van me en dan gaat het vanzelf wel een keer voorbij.

Nu weet ik alleen dat dit allemaal niet vanzelf voorbij gaat. Je moet blijven strijden, blijven knokken, blijven hopen en blijven vertrouwen. In jezelf, in je lichaam en in de artsen. Dus met op die bank zitten ga je er echt niet komen. Jur zei elke dag voordat hij naar zijn werk ging tegen mij: ‘Je gaat er vandaag wel even uit An. Even onder de mensen komen en wat leuks doen.’ Nou dan deed ik dat maar, want ik had ook niet zoveel zin om daar ruzie over te krijgen. Ook al weet ik dat hij niet zo snel boos zou worden hierover, hij bedoelde het alleen maar goed.

Ik probeerde mijn emotie uit te schakelen. Erover te praten alsof het niet van mij was, niet mijn verhaal. Hier word je sowieso wel goed in als je geen zin hebt om altijd je emoties te laten zien. Dus wees nooit bang om iemand te vragen, die bijvoorbeeld ziek is, hoe het gaat. Als iemand niet de emotie wil laten zien, dan kan je, je verhaal ook erg goed vertellen alsof het iemand anders zijn verhaal is. Tenminste dat is mijn ervaring. Ik kan vertellen en ook mijn emoties uitzetten. En als ik het wel wil vertel ik precies hetzelfde verhaal, maar dan zet ik die emotie aan. Ach ja, je leert dat vanzelf wel, haha.

Maar ja, accepteren.. Hoe doe je dat? Als je het lastig vindt om in de spiegel te kijken. Als je het eigenlijk wel helemaal niet wilt accepteren. Want dit is niet wat we afgesproken hadden. Nu hiervan herstellen, na de zomer mijn andere borst opereren, daarvan herstellen en dan sluiten we dit hoofdstuk af. Dan gaan we weer echt 100% genieten. Dat is wat we afgesproken hadden. Deze ziekte en het herstel daarvan die houdt zich alleen niet aan afspraken. Dat wisten we eigenlijk wel. Maar ja, we hadden er gewoon vertrouwen in. En nu kan ik eindelijk zeggen: ik heb er nog steeds vertrouwen in. Wij zijn dit gevecht aan gegaan met alle vertrouwen, elke keuze die we maakten hadden we 100% vertrouwen, elke beslissing die genomen werd daar vertrouwden we op, alles was gebaseerd op vertrouwen, zo hebben we gewonnen en zo gaan we nu naar de toekomst toe. Met vertrouwen.

De knop is om

Jur steunt mij in alles wat ik doe en ik elke beslissing die ik maak. Dat weten jullie inmiddels allemaal wel. Maar mijn familie, vrienden en vriendinnen doen dat natuurlijk ook. Die staan er ook altijd als ik ze nodig heb. Iedereen heeft mij geholpen om de knop weer om te zetten. Iedereen op zijn eigen manier en daar ben ik iedereen ontzettend dankbaar voor. Dus Jur is niet de enige die dat kan hoor, haha. Maar zoals Jur het mooi zei: ‘Eén vriendin heeft de enige en juiste actie ondernomen. Ze begrijpt jou in deze beter als dat ik dat kan. Soms, heel soms, ben ik niet de enige die het juiste antwoord/oplossing heeft.’ Eén van mijn vriendinnen die heeft er voor gezorgd dat ik me weer fijn kan voelen met mijn kleding aan, dat ik niet elke keer hoef op te letten: ziet iemand het als ik dit aan heb.

Zij heeft mij meegenomen naar een zaak in Haarlem waar ze lingerie/badmode verkopen waarbij je een deelprothese kan dragen, en tegelijkertijd is het straks ook lingerie die goed is om te dragen als de prothese weer teruggeplaatst gaat worden. Dit is zo ontzettend fijn. De deelprothese doe je als het ware als vulling in je BH. Super fijn! In de deelprothese zitten watten, uiteindelijk gaat de tissue expander weer opgevuld worden en kan ik telkens wat watten uit die prothese houden, zodat de verhouding met mijn andere borst altijd blijft kloppen. Het is echt fantastisch dat dit bestaat. Het heeft mij enorm veel geholpen om me weer zelfverzekerd te voelen. Dat geeft zoveel energie.

Dinsdag 29 maart mocht ik ook weer voor een controle naar mijn plastisch chirurge. Ik herstel heel erg goed, de huid is weer helemaal tot rust gekomen en het litteken ziet er mooi uit. Er is wel nog wat vocht weg geprikt, maar dit was niet schokkend, dus ook dat was goed. Alles was zelfs zo goed dat we gelijk voor de allereerste keer de tissue expander konden opvullen, wat een opluchting!! Ik had niet verwacht dat dit zo snel al zou kunnen. Aankomende dinsdag wordt het zelfs al voor de tweede keer opgevuld, echt heel erg fijn.

Ik heb natuurlijk even snel een rekensom gemaakt, die was niet zo moeilijk hoor, haha. Maar aangezien de tissue expander waarschijnlijk vier keer gevuld gaat worden, heb ik 11 mei de laatste keer vullen. Dat is dan wel als er tussen elke keer vullen twee weken zit. Drie maanden later word je dan weer geopereerd. Dat zou dan betekenen dat ik misschien in augustus alweer geopereerd kan worden. Veel sneller dan dat ik had verwacht en had durven dromen. Dat geeft zoveel kracht om weer echt de knop om te zetten: het komt echt goed, het is nu niet zoals ik wil, maar dat komt wel echt weer. Dus na dit fijne nieuws en na mijn bezoekje bij de lingerie zaak, heb ik het weer terug gevonden. We komen er wel. Met vallen en opstaan en het blijft een rollercoaster. Maar met alle lieve mensen om mij heen red ik me wel.

Ik ben al bijna klaar met kuur nummer drie van de chemopillen, die is ook eindelijk weer van start gegaan. Ik zou jullie daar de volgende keer weer even over bijpraten.