An babbelt

Oh het is weer veel te lang gelden. Maar ik ben er eindelijk weer. Ik ben alweer een maand klaar met de chemopillen. Heel langzaam begin ik weer wat meer dagen te hebben dat ik me goed voel. Eindelijk!! De laatste weken van de chemopillen waren echt heel heftig voor me. Ik had echt heel weinig energie en ik werd helemaal gek van twee weken lang, acht van die vieze pillen op één dag slikken. Klaar mee dus. Vanaf nu hoop ik dat ik weer wat meer ruimte ga vinden om te gaan schrijven. Ik neem jullie vandaag in ieder geval even mee terug in de tijd. Want hoe gingen de afgelopen weken dan?

Vanaf kuur zes werd het drama

Tijdens de tweede week van kuur zes voelde ik het al aankomen, de vermoeidheid en ik voelde ook aan mijn lichaam dat die vermoeidheid niet even een dagje aanwezig wilde zijn. Nee, die vermoeidheid kwam aanwaaien om wel even wat langer te blijven. Nou kom maar op dan, ik heb voor hetere vuren gestaan dacht ik zo. Maar deze was wel even wat pittiger dan normaal gesproken. Mijn lichaam was op. Geen zin meer, klaar mee.

Jur was een paar dagen weg en dat maakte het ook echt niet beter. Heerlijk voor hem, want ook hij heeft het ontzettend zwaar gehad. Ik gunde het hem zo erg, maar voor mezelf was het niet fijn. We zijn een jaar lang bijna onafscheidelijk van elkaar geweest. Dag en nacht stonden we voor elkaar klaar. Dat voelt dan toch even gek als je een paar dagen niet samen bent. Normaal trek ik dat wel. Nu, in combinatie met de vermoeidheid, was het toch wel even heel erg alleen. Elk ziekenhuis bezoek, was hij er. Elke opname, was hij er. Was ik even ontzettend verdrietig of bang, hij was er. Continu aan mijn zijde en nu was ik zo ontzettend moe en moest ik het toch een beetje alleen doen.

Oncoloog

In de stopweek van kuur zes moest ik naar de oncoloog. Toen ik startte met de chemopillen zou ik beginnen met zes kuren, als het goed ging zou ik door gaan naar acht kuren. Al vrij snel kwamen we erachter dat het prima ging en dat ik toch acht kuren zou gaan doen. We zouden tijdens deze afspraak bespreken of we definitief door zouden gaan. Ik merkte natuurlijk aan alles dat de vermoeidheid wel heftig begon te worden, maar ik was wel vastberaden. Eigenlijk vanaf moment één toen ze zeiden: ‘Je gaat beginnen met zes kuren. We hopen dat het goed genoeg gaat om door te gaan met acht kuren. Dat is net wat beter.’ Toen wist ik eigenlijk al, wat er ook gebeurt ik ga door tot die acht kuren.

Ik heb eerlijk aangegeven dat ik erg moe was, dat mijn energielevel erg laag was en soms wel helemaal niet aanwezig. Ik zeg altijd tegen Jur: ‘oh het ventiel staat weer open, alle energie loopt mijn lichaam weer uit.’ Dat is best wel zwaar. Je wilt, maar het gaat niet. De bloedwaardes waren daarentegen wel gewoon goed. De capacetabine (chemopillen) heeft niet echt een werking op je bloedwaardes. Het is dus voornamelijk je lichaam die gewoon even niet wilt. Naja vermoeidheid ga ik niet voor stoppen, dus begon ik die vrijdag met de een na laatste kuur. Kuur nummer zeven!

Ik ga het mezelf nooit vergeven als ik weer in dat kamertje zit en ze zeggen: de kanker is terug…

Waarom doe ik dit nog?

Nou, vermoeidheid ga ik niet voor stoppen. Haha. Soms dacht ik: had ik dat maar wel gedaan. Het werd elke dag wat minder, elke middag ging ik weer even slapen. Anders dan trok ik het niet. Ik sliep dan zo van 14.00 uur tot 17.30 uur. Als Jur thuis kwam maakte hij mij wakker, gingen we eten maken, eten, op de bank zitten, werd het ventiel weer open gedraaid en dus gingen we maar naar bed. Weer slapen en dat lukte dan ook gewoon, haha.

In de weken van kuur zeven heb ik vaak gedacht: Waarom? Waarom doe ik dit nog? Waarom ben ik zo hard voor mezelf? Waarom doe ik dit mijn lichaam weer aan? Ik heb toch hard genoeg gevochten? Dit hoeft toch echt niet nog een keer? De kanker is uit mijn lichaam en dat is toch het belangrijkste? Ik wil verder met mijn leven, ik wil door, kom op zeg. Wat een gezeur met die pillen. Maar ja, ook al zijn die gedachten er. De gedachten van: ik wil, ik moet, ik ga het mezelf niet vergeven als ik daar ooit weer in dat kamertje zit en ze zeggen tegen me: de kanker is terug. Dan ga ik mijzelf kwalijk nemen dat ik de kuren van de chemopillen niet heb afgemaakt. Je gaat dus hoe dan ook door, hoe moe je ook bent. Je gaat door, je overleeft en er komt echt een tijd dat je rust gaat krijgen. Die tijd heb ik nu.

Zo ging het eigenlijk een beetje door tot het einde. Kuur acht ging ik iets beter in omdat mijn stopweek drie dagen langer duurde. Dus dat was wel heel erg fijn. Meer dagen gehad dat het een stuk beter ging en dat het energielevel ook echt hoger was. Dan zijn je dagen echt een stuk fijner. Plus dat de laatste loodjes toch echt het zwaarste zijn, voornamelijk mentaal gezien. Dan is een beetje extra energie mooi meegenomen. Dan kan je toch wat meer doen op een dag en ook dat geeft je dan weer nieuwe energie! Het was dus (gelukkig maar, haha) niet alleen maar drama.

Pittig was het zeker. Het was echt moeilijk om vol te houden en positief te blijven. Ik had het zo gehad. Ik kon weer stoppen met dingen plannen, want als ik iets plande moest ik het vaak weer afzeggen. Dat vond ik dan ook weer vervelend. Hoe vaak mensen ook zeggen: dat is niet erg, we snappen het toch. Dat wilde ik gewoon niet. Die spontane dingen die we dan deden als ik een goede dag had, daar genoot ik echt enorm van. Maar oké, deze hobbel is ook weer genomen. Ik had gehoopt dat ik rond deze tijd van het jaar echt wel ergens anders zou staan. Dus dat vind ik soms lastig om te accepteren. Maar ik ben trots op mijzelf, dat ik ook dit heb gedaan. Nu kan ik op dat gebied echt gaan herstellen, veel sporten en zorgen dat mijn lichaam weer megafit wordt. Mijzelf helemaal klaar stomen voor de allerlaatste hobbel: nog één operatie!