An babbelt

Als de operatie is geweest dan is het voor mijn gevoel echt klaar. Dan kan ik er een hele dikke streep onder zetten en weer echt gaan opbouwen. Alles wat ik nu doe, doe ik om zo fit mogelijk voor die ene laatste hobbel te zijn. Het duurt zo lang voor mijn gevoel en ik wil zo graag al daar zijn, opbouwen, werken en aan de toekomst denken. Nog even volhouden want het is eindelijk zover. Morgen ga ik dan eindelijk geopereerd worden.

Zenuwen zijn er niet

‘Ben je zenuwachtig?’ ‘Zie je er tegen op?’, dit zijn eigenlijk de vragen die ik krijg als we het hebben over die operatie. Nou lieve mensen: ik ben niet zenuwachtig en ik zie er ook niet tegen op. Van mij mag het eigenlijk vandaag al gebeurd zijn. Ik kan niet meer wachten. Ik heb alle scenario’s al gehad: de amputatie met directe reconstructie, daarna (na complicaties) de Tissue Expander. Ik heb de pijn al ervaren, dit viel heel erg mee. Ik heb mijzelf al zonder borst gezien, dit was vreselijk, maar ben ik ook weer overheen gekomen. Dus nu? Nu ben ik niet meer zo bang en laat ik het vooral allemaal op mij afkomen.

Ik heb vertrouwen dat het allemaal goed komt. Dat er deze keer geen complicaties zullen zijn. Ik ben zoveel fitter dan dat ik tien maanden geleden was. Tuurlijk zou het vreselijk zijn als er toch weer een Tissue Expander geplaatst moet worden, maar waarom zou het vreselijk zijn? Niet omdat ik zo bang ben om mezelf weer zonder borst te zien, meer omdat er dan weer zoveel tijd overheen gaat voordat het eindresultaat daar is en ik ben er nu inmiddels wel klaar mee.

Wat gaat er gebeuren?

Tijdens deze operatie word ik aan mijn ‘inmiddels niet meer kankerborst’ geholpen, ze gaan de tissue expander (die geplaatst is na het optreden van de complicaties) verwijderen en het implantaat terug plaatsen. Ook gaan ze mijn ‘goede’ borst preventief verwijderen: ik krijg dan dus weer een borstamputatie met een directe reconstructie. Het herstellen is net zoals de eerste keer zes weken. Daarna kan ik weer rustig aan beginnen met revalideren. Alleen dit keer zou het de eerste week/ twee weken wat lastiger zijn omdat ik nu aan twee kanten tegelijk word geholpen. Ik ben echt zo benieuwd… Dat is eigenlijk het enige waarvan ik denk: hoe zou dat zijn? Ik weet hoe de pijn was na de eerste operaties. Dat bij elkaar opgeteld denk ik dat het wel goed moet komen, maar ja dat moet ik weer gaan ervaren. Ik blijf in principe drie dagen, twee nachten in het ziekenhuis. Als het niet gaat dan kan ik natuurlijk altijd een nachtje langer blijven, maar ik hoop gewoon dat ik zaterdag weer lekker in mijn eigen bed lig.

Zoals ik al zei is dit voor mij echt een opluchting, ik ben zo onzeker geworden over mijn ‘goede borst’. Elke keer denk ik weer dat ik iets geks voel en dat het weer helemaal foute boel is. Ik ben inmiddels al een aantal keren in het ziekenhuis geweest voor een controle, omdat ik het zelf weer niet vertrouwde. Ik denk zelf altijd: ik kijk het nog even een paar dagen aan, dan ga ik pas bellen. Jur zegt eigenlijk altijd: An bel nou maar gewoon. Je gaat het niet uit je kop krijgen en je moet weer even bevestiging hebben. Je voelt je soms zo bezwaart, heb je haar weer… gelukkig geven ze mij in het ziekenhuis totaal niet dit gevoel.

Het blijft verdrietig

Qua emoties voel ik me heel erg dubbel. Ik ben blij en opgelucht dat het dus zover is. Tegelijkertijd denk ik ook vaak genoeg: weet je het echt zeker? En ook al kom ik steeds weer tot de conclusie dat ik het meer dan 100% zeker weet. Het doet me wel verdriet dat het gebeurt, want tuurlijk had ik liever gewild dat het überhaupt niet nodig was geweest.

Het voelt alsof we nu eindelijk dit hoofdstuk kunnen gaan afsluiten. 9 juni 2020 begon het allemaal, we zijn 17 maanden verder, pff wat een tijd en wat een tijd is het geweest. Ook hier sta ik vandaag en de aankomende periode even extra bij stil. Het is een heel traject geweest met tegenslagen en met goeie uitslagen. Maar we zijn er doorheen gekomen, zonder Jur had ik het niet gekund. Nog één keer alles geven en dan zijn we er wel klaar mee. Als dit straks achter de rug is hoop ik dat ik het los kan gaan laten. Stap voor stap, dat natuurlijk wel.