An babbelt

De laatste tijd is er zoveel gebeurd. Herstellen van de operatie, dat verliep met ups and downs en toen het er naar uitzag dat het steeds beter werd, zag het er toch ineens weer minder uit en zes dagen later lag ik weer op die operatietafel. Ook kwam die dag: 20 januari 2022, de dag dat ik alweer een jaar kankervrij door het leven ga.

Veel pijn na de operatie

De eerste weken na de operatie verliepen zo moeizaam. Ik had veel pijn en voor m’n gevoel was dit echt veel erger dan dat het bij de eerste operatie was. Maar goed, de artsen zeiden me dat ik bij de eerste operatie ook echt zoveel pijn heb gehad maar het dan waarschijnlijk al vergeten was. En ik moest ook niet vergeten dat er twee kanten gehavend waren deze keer. Gewoon aan toegeven en het wordt echt beter.

Ze waren erg voorzichtig en bij de eerste controle kwam, waren ze toch bang voor een infectie. In mijn rechterborst (de preventief verwijderde borst). Met nieuwe antibiotica en de belofte dat ik me gelijk zou melden als ik me ziek zou voelen of koorts zou krijgen, ging ik weer naar huis. Gelukkig bleef dit uit en kwam er ook niets geks uit het vocht dat op kweek was gezet. Heel erg rustig aan blijven doen, maar beetje bij beetje ging het herstel er steeds iets beter uitzien.

Operatie nummer vier

Toen we dachten dat we voor de laatste controle zouden gaan en we daarna heel lang weg mochten blijven, was dit niet het geval. Er was een stukje huid bij mijn litteken dat heel erg dun was. Als dit te dun is en er te veel spanning op staat, zal dat in loop van tijd open gaan. Om dat te voorkomen zou ik weer geopereerd moeten worden. Toch keken we het nog even aan, maar toen ik mij zes dagen later nuchter meldde (het gevoel dat ik geopereerd moest worden was zo groot) was de beslissing zo genomen. Niets doen kan twee kanten op gaan, of het gaat goed of het gaat open en dan verlies ik mijn implantaat en komt er ook in deze borst een tissue expander.

Vertrouwen dat dingen misschien ook wel goed kunnen gaan heb ik helaas niet. En ook al wilde ik die operatie niet, ik wilde al helemaal niet dat het nog erger zou gaan worden. Dus kozen we voor de kleine ingreep en lag ik een uur later weer klaar om onder narcose gebracht te worden. Het went.

Eén jaar kankervrij

Ik ben blij dat we het gedaan hebben. Ik ben er weer snel van herstelt. Dat was ook niet hetgeen waar ik echt moeite mee had. Het vertrouwen dat dit dan echt het laatste zou zijn dat is gewoon weg.
7 januari 2021 zou ik de laatste hobbel gaan nemen, Kankervrij worden. Op 20 januari 2021 kregen wij het nieuws dat we hadden gewonnen. Vorige week donderdag was het een jaar geleden dat we het nieuws kregen waar ik zo hard voor gevochten had. Er is daarna nog zoveel gebeurd, er zijn nog zoveel tegenslagen geweest; een chemotherapie van pillen die me zo zwaar is gevallen, een operatie en daarna nog twee. Dus was dit het dan echt? Kan ik nu echt proberen na te denken over de toekomst?

Het leven na kanker,

zonder kanker valt me zwaar.

Zwaarder dan het leven met kanker.

Ik heb niets een de tijd gehad om te beseffen dat het gelukt is om de kanker te verslaan, omdat ik me in dit jaar nog steeds een ‘kankerpatiënt’ heb gevoeld. Toch knap, een kankerpatiënt zonder kanker…

Maar goed het leven na de kanker, zonder kanker valt me zwaar. Zwaarder dan het leven met kanker. Die angst die ik deze week voelde, de emoties die door je lichaam gaan: ga ik het redden een jaar zonder kanker? Ik heb het gehaald. Eén jaar kankervrij. Het is tijd om het ‘normale’ leven weer op te gaan pakken en vertrouwen te gaan hebben in de toekomst.

En volgend jaar ben ik twee jaar kankervrij en hopelijk voelt het dan al iets meer als een jaar waarin ik mezelf geen kankerpatiënt heb gevoeld.

Er komt een dag dat ik me niet eens meer herinner hoeveel jaar ik kankervrij ben, omdat ik er dan niet meer mee bezig ben.