An babbelt

Ik lag in bed en ik realiseerde me ineens, daar stopte alles, mijn hele leven stond daar stil, de grond zakte daar onder mijn voeten vandaan. ‘Ik denk dat het echt foute boel is. Ik moet weg, ik moet naar het ziekenhuis’ zei ik tegen mijn collega. Twintig maanden geleden was ik op mijn werk, werd ik gebeld en wist ik, dit is niet goed. Ik durfde niet uit te spreken wat de vrouw aan de andere kant van de lijn zei, maar ja ‘kwaadaardige cellen in je borst’ en ‘zo snel mogelijk in het ziekenhuis moeten zijn’ betekent niet dat je grootste dromen in het leven gaan uitkomen.

Nu twintig maanden later is dit de plek waar ik het leven weer moet gaan oppakken. Weer het gevoel moet gaan krijgen dat ik iets beteken, weer het gevoel moet gaan krijgen dat er een toekomst is en het allerbelangrijkste; weer gaan geloven dat mijn grootste dromen gaan uitkomen. Ik ga weer aan het werk.

De volgende stap

‘Ik ben er klaar voor, echt geloof me maar’ zei ik tegen iedereen die een bezorgde blik gaf toen ik vertelde dat ik weer aan het werk wil gaan. Voor als je je afvraagt wanneer dat het juiste moment is of wanneer dat dan weer moet. Dat voel je echt vanzelf, jij bent echt de enige die dat kan beslissen. Vooral niets moet. Ik voelde op een gegeven moment dat ik mij ging vervelen, ik voelde me nutteloos door de dag heen, ik had geen moment meer nodig om te rusten omdat ik me simpel weg niet moe voelde. Mindere dagen hou je ook, die heb ik bijvoorbeeld als ik bij de psycholoog ben geweest, dan word ik weer even geremd en moet ik weer even stil staan bij alles, uiteindelijk lucht dit ontzettend op. Alleen als ik thuis kom, wil ik alleen maar op de bank liggen en slapen. Mindere dagen moet je ook toelaten want je kan niet van jezelf verwachten dat je vanaf nu weer 24/7 aanstaat en het helemaal top gaat. Moet je mij nou horen, zo wijs, haha. Dit ben ik, alles goed weten en vaak het tegenovergestelde doen en voelen. Maar wat ik ermee probeer te zeggen is dat er echt een moment komt dat je voelt dat je klaar bent voor de volgende stap.  

Dat moment voelde ik wel al een tijdje aankomen. Toch merk je dan dat je het voor je uit gaat schuiven. Nog niet de stap echt durft te nemen om contact te zoeken met je werk. Ik zei het wel veel: ja ik wil weer aan het werk gaan. Zoveel zin in, het lijkt me heerlijk. Dat is de periode dat je tegen jezelf aan het bewijzen bent dat dit de logische vervolg stap is en dat je er totaal niet bang voor bent, want het moet gewoon gebeuren. Nou in werkelijkheid schoot ik compleet in de stress en was ik vooral heel erg bang, bewijzen naar jezelf dat er geen angst is, helpt totaal niet. Die angst is er en pas toen ik echt uitsprak naar Jören dat ik het heel erg eng vond en zo raar dat ik terug zou gaan naar de plek waar mijn leven eigenlijk is gestopt en hij mij toen zei: Ja, en nu wordt het de plek waar je leven weer begint, pas toen dacht ik ja, ik heb er zin in. Ik ben ontzettend bang voor wat het met mij gaat doen, maar ik kan dit. Ik heb al zoveel doorstaan, dus ook dit kan ik.

Onwetendheid is het engste

Wat ik er het aller engste aan vind, is dat ik niet weet wat er gaat gebeuren. Dat is sowieso het engste aan het leven na kanker: het grote vraagteken. Het leven tijdens de behandeling is duidelijk, je weet wat er gaat gebeuren en uiteindelijk weet je ook hoe je op de chemo reageert en voel je niet eens meer dat je achteruit gaat, dat gebeurt zo geleidelijk dat je het niet eens door hebt. Je weet het, dus je voelt ik kan dit aan. Nu kijk je naar foto’s en denk je: zo vriendin dat was niet best. Wat gaat er nu gebeuren? Ik weet het niet. Op dit moment heb ik zoveel goeie dagen en zo weinig slechte dagen en dat gevoel is zo heerlijk. Je niet meer vermoeid voelen. De kwaaltjes die ik er gratis bij heb gekregen ben ik gaan omarmen, ik weet nu hoe ik er mee om moet gaan en zie ze niet altijd meer als m’n grootste vijand.

Als ik weer aan het werk ga, dan denk ik dat ik uit mag gaan van het meest normale scenario. Dan worden er meer dagen slecht en minder dagen goed. Dan komt vermoeidheid weer keihard terug en de gratis kwaaltjes worden weer m’n grootste vijand en moet ik opnieuw gaan leren omarmen. Weer een nieuw proces, waarvoor heb ik al dat werk hiervoor dan gedaan? Dan had ik net zo goed in één lijn door kunnen trekken en niet eerst hoeven wennen aan alles, om het vervolgens allemaal weer over boord te kunnen gooien en weer opnieuw te gaan wennen. Ja, ik weet het antwoord wel hoor, je moet eerst het één bereiken om het volgende te starten en niets is weggegooid werk, alles wat je doet, doe je voor het herstel. Nou dat dus. Maar ik hou ook altijd nog rekening met het scenario dat het me allemaal minder zwaar gaat vallen dan dat ik nu denk en daar een klein beetje op hopen geeft me toch iets meer vertrouwen.

De eerste weken

Daar ging ik dan op 14 februari terug naar Landgoed Groot Kievitsdal. Voordat ik ziek werd, werkte ik hier pas acht maanden, zoveel zin in een nieuwe uitdaging en voordat ik gewend was moest ik eigenlijk alweer stoppen. Ik ben dus erg blij dat ik hier kan gaan re-integreren en zo me plek in het werkleven weer terug kan gaan vinden. De eerste week ben ik met drie dagen twee uurtjes gaan beginnen. De eerste dag was ontzettend intensief, ik kwam thuis, ben op de bank gaan liggen en gaan slapen. De tweede en derde dag ging het al een stuk beter. Na de tweede dag ben ik daarna zelfs door gereden naar de fysio en gaan sporten. Je moet toch een beetje gaan uitvogelen wat kan en wat niet. Je grenzen opzoeken, pas dan weet je dat je ze bereikt hebt en een stapje terug moet doen.

De tweede week ben ik gelijk drie dagen drie uurtjes gaan werken. Het gevoel dat ik weer iets had om te doen op een dag, kon toe leven naar een weekend, weer mee kon mee praten over hoe was het bij jou op werk, maakte wel een beetje dat ik te enthousiast werd. Mijn planning voor de aankomende weken is zeer ambitieus en als het lukt ben ik trots en anders… ja dan moet ik dus leren dat ik net zo trots mag zijn. Maar dat is wel een beetje lastig voor me, nu ik eenmaal weer begonnen ben wil ik ook zo graag, dat mijn grootste valkuil gaat worden dat ik te snel wil en te streng ben voor mijzelf. Afspraak is afspraak zo denk ik. Als we afspreken dat ik drie uur werk dan blijf ik ook drie uur zitten of het nou wel of niet gaat. Ik moet dus leren dat een week geen stap vooruit zetten, niet meteen betekent dat je stil staat of achteruit gaat. Weer iets nieuws om aan te werken en ook echt te accepteren want anders dan gaat dit hele re-integratie traject erg zwaar voor mij worden.

Inmiddels weet ik dat als ik weet dat ik het aankan,

er niets is waar ik onderste boven van raak.

Het is fijn, maar ook zo wennen

Het is zo fijn om weer aan het werk te zijn en daar krijg ik zoveel positieve energie van. Het is zo belangrijke stap om te zetten en ik ben trots dat ik dat heb kunnen doen. Maar het is ook zo moeilijk om te zien dat je zo veranderd bent. Die prikkels, al die geluiden, concentratie houden… die vreselijke gratis kwaaltjes. Ik moet weer zo mijn weg vinden. Continue drukte in mijn hoofd, waardoor ik dan weer slecht slaap en ga zo maar door. Je doet het niet zomaar even. Bij mijn psycholoog werd ik van de week weer even met beide benen op de grond gezet. Doordat ik het erover heb gehad, merk ik weer dat ik veel meer rust in mijn hoofd heb gekregen. Even weer terug naar de handigheidjes om te zorgen dat ik die rust in mijn hoofd kan krijgen. Daardoor merk ik dat ik me nu alweer een stuk beter voel en het makkelijker gaat.

Ja, ik had een vraag over hoe een re-integratie traject zou gaan. Inmiddels heb ik mijn antwoord. Inmiddels weet ik ook dat antwoorden hebben op vragen ervoor zorgt dat je weet waar je aan toe bent. Weten waar je aan toe bent zorgt er dan bij mij weer voor dat ik weet dat ik het wel aan kan. Inmiddels weet ik ook dat als ik weet dat ik het wel aan kan er dan niets is waar ik ondersteboven van raak. Dus nu weet ik dat ik ook hier weer uit kom.