An babbelt

Hoe gaat het nu? Een vraag die ik mezelf eigenlijk ook vaak stel. Het gaat en ik kan het romantiseren: dat ik ben gaan leren te genieten van het leven, dat ik me minder zorgen maak etc. Dat zou alleen echt de grootst mogelijke onzin zijn.

Bang dat ik weer ziek ben, die angst vreet me soms echt op.

Genieten en minder zorgen?

Genieten? Ik probeer het zeker, alleen ben ik nog keihard aan het verwerken en dat maakt genieten ontzettend lastig. Ik denk elke keer: oké nu moet ik echt genieten, alleen ik heb wel geleerd: dat doe je niet echt op commando. Ik denk dat waarderen meer is wat ik doe, ik waardeer enorm dat ik hier nog ben, dat ik alles nog mee maak. De gezellige borrels met vrienden/vriendinnen, mijn familie en dan kan ik echt genieten van het moment die ik met hun beleef. Meer dan dat ik vroeger deed, dat zeker.

Me minder zorgen maken? Uhm… Nee… Ik heb me nog nooit in mijn leven zoveel zorgen gemaakt. Ik ben bang en die angst vreet me soms echt op. Ik keer in mijzelf en ben alleen maar aan het malen en mezelf vooral aan het aanpraten dat het ook zomaar kan zijn dat ik weer ziek ben. Misschien komt het dan deze keer wel helemaal niet goed? Dus me zorgen maken dat doe ik eigenlijk wel iedere dag. Maar ik maak me minder druk om dingen waar ik me vroeger wel druk om kon maken. Ik weet niet persé of dat iets moois is wat ik heb geleerd deze periode. Soms denk ik: kon ik me maar weer zorgen maken om die man/vrouw die persé moet voordringen bij de kassa. Nu denk of zeg ik: oh u heeft haast, ga dan maar. Laat gaan die negatieve energie, heb je echt niets aan. Alleen daarvoor heb ik wel terug gekregen dat ik me dag in dag uit zorgen maak over mijn gezondheid of dat van de mensen waarvan ik hou.

Ik las laatst dat iemand, die ook borstkanker heeft gehad, zei: “beter worden is moeilijker dan ziek zijn.” Nou ja dat is dus precies wat het is. Meer kan ik er niet van maken. Die dingen als meer genieten, minder zorgen maken, dat zijn de dingen die mensen dan zeggen, dat heb ik zelf niet bedacht hoor. Maar dit is niet echt de werkelijkheid. Waarderen en je minder snel druk maken om onnozele dingen, ik denk dat, dát het meer is. Maar dat zijn wel totaal verschillende dingen.

Onzekerheid… Het maakt me gek

Het is lastig, ik ben ontzettend onzeker geworden. Dat is niet wie ik ben, tuurlijk zijn we allemaal weleens onzeker en ik denk als vrouw al helemaal. Staat dit me wel leuk? Ben ik niet te dik? Dit had ik ook wel maar over het algemeen dacht ik: nou meid je ziet er leuk uit en je mag er best wezen. Ik ben ontzettend aangekomen en de kilo’s willen er ook niet echt af, dat frustreert me en maakt me onzeker. Ik ben inmiddels gewend aan mijn korte koppie en kan soms denken als ik voor de spiegel sta: wat zie je er goed uit… Dan kijk ik foto’s en denk ik ineens: meid wat zie je eruit… Het liefst ga ik dan naar huis en blijf ik daar zitten. Dat hoef je niet zielig te vinden hoor, en je kan 1000 keer zeggen dat ik er goed uitzie, het heeft weinig zin.

Ja ik weet dat ik blij mag zijn dat mijn haren weer aan het groeien zijn en dat ik er weer veel gezonder uitzie dan dat ik een jaar geleden deed. Maar zo voelt het niet. Nu ik weer aan het opbouwen ben denk ik vaker: oh was alles maar weer normaal, ik mis mijn leven van vroeger zo intens. Toen ik ziek was dacht ik alleen maar: en door, en door, en door. Geen tijd om zwak te zijn, geen tijd om moe te zijn en geen tijd om te kijken hoe ik eruit zie. Ik ben allang blij dat ik iets kan doen om dit te overwinnen.

Het proces is met vallen en opstaan

Ik ben ook trots hoor. Trots op mezelf, op mijn lieve vriend, mijn familie, vrienden en vriendinnen. Het is niet zo dat ik thuis op de bank in zak en as zit, dus maak je geen zorgen haha. Maar een keer echt even zeggen waar het op staat, welke dingen ik tegenaan loop, dat is ook niet erg. Tenslotte doe ik dit ook om mensen in mijn situatie mee te laten kijken in hoe ik het ervaar. Het romantiseren van waar je doorheen gaat, is iets wat je snel doet. Want je wilt niet zwak zijn, je haalt juist energie uit positief zijn en daarbij wil je al helemaal niet dat iedereen om je heen denkt: nou zij is ook lekker negatief.

Alleen soms kan je het niet mooier maken dan dat het is. Ja ik voel me goed, echt elke dag een stukje beter en ik denk zo heel af en toe weer na over de toekomst, ik zou heel graag weer aan het werk willen en ik kijk er naar uit om daar in het nieuwe jaar weer mee te beginnen. Ik word weer tante en dat maakt me ontzettend gelukkig. Het sporten gaat zoveel beter dan dat ik op voorhand had durven dromen, mijn conditie is echt weer erg goed. Ik hoop elke dag dat we gezegend mogen zijn met het krijgen van een kindje in de toekomst en er zijn tijden geweest dat ik hier echt geen vertrouwen meer in had. Ik ben gezond en dat is zo fijn.

Er zitten zoveel dubbele kanten aan dit hele proces. Ik word inmiddels super goed begeleid en ik ben aan leren om te accepteren dat het nu eenmaal zo gelopen is en dat ik er niets meer aan kan doen. Dat ik moet leren weer vertrouwen terug te krijgen en de angsten die ik heb meer naar de achtergrond te laten gaan. Alles herhalen van wat er is gebeurd en ook te kijken naar de toekomst. Dit doe ik bij het Helling Dowling instituut in Bilthoven. Toen ik daar binnen kwam en zij aan mij vroeg: Hoe gaat het? Begon ik eigenlijk bijna al te huilen, dat zei voor mij genoeg. Deze meid gaat mij helpen en ik vertrouw haar volledig.

Toen ze aan het einde van ons kennismakingsgesprek vroeg wat is je doel zei ik: Niet meer angstig zijn. Ik wil een goede moeder worden in de toekomst en als ik zelf overal bang voor ben, ga ik dat meegeven in mijn opvoeding. Dat is dus mijn doel voor de toekomst.