An babbelt

Het is ontzettend lang geleden dat ik iets geschreven heb. Terwijl het leven na de kanker net zo goed mee doet aan mijn verhaal, als het leven met kanker. Alleen het leven na kanker is mij iets zwaarder gevallen. Ik heb niet de rust in mijzelf gevonden om naast dat herstel, het schrijven ook te blijven doen.

Nu gaat het al een hele tijd weer erg goed met mij en ga ik nu proberen om jullie mee te nemen naar de afgelopen maanden. Eén ding weet ik zeker het leven oppakken is mij zwaarder gevallen dan het ziek zijn.

Ik ben enorm zoekende geweest. Elke keer werd er weer gezegd: zo fijn hè je oude leven oppakken. Na zo’n uitspraak was ik weer een paar dagen van slag. Ik ben heel hard opzoek geweest naar mijn oude leven, alleen moest ik toch telkens weer de teleurstelling verwerken dat ik dat leven niet meer terug ga krijgen. Dan probeerde ik het wel weer en deed ik mijzelf alleen maar meer verdriet. Het zou altijd anders zijn en nooit meer hetzelfde. Dat moet je accepteren want anders is het een strijd die je niet wint.

Werken

Het laatste wat jullie weten is dat ik weer ben gaan werken. Sinds 1 mei werk ik weer 32 uur per week en ik heb daarin weer helemaal mijn draai gevonden. Nu klinkt het zo van; dat is gelukt en punt. Maar dat is natuurlijk niet helemaal waar. Ook dit is een heel proces en gaat niet vanzelf.

Ik faal als ik niet meer 40 uur per week kan werken, zo ben ik er in gestapt. Ik ben nog nergens als ik niet 40 uur per week werk. Alles wat ik in de tussentijd doe zijn geen stappen, maar vooral heel irritant. Elke keer als je jezelf dan weer tegenkomt, heb je geen ruimte om dat er te laten zijn maar ga je gewoon door. Niet zeuren, vroeger kon je het ook.

‘Wees niet zo hard voor jezelf, je doet het zo goed.’ Dat heb ik heel vaak gehoord. Het ging het ene oor in en het andere weer uit. Ik kon er niets mee. Ik had vooral veel verdriet omdat m’n hele lichaam tegen me zei: doe nou rustig aan. Maar dat wilde ik niet.

Bij elke stap vooruit op mijn werk, zette ik in mijn privéleven een aantal stappen achteruit. Maar het ging mij niet snel genoeg dus ik heb tegen mijzelf gezegd: dat privé leven komt wel weer, eerst je werk en dan weer de leuke dingen. Alleen realiseer ik me nu dat als je energie hebt om leuke dingen te doen, je jezelf ook weer oplaad.

Toen ik eindelijk op die 32 uur per week zat merkte ik één ding: dit is het en meer zit er niet in. Nou ik had dus gefaald, het is me niet gelukt. Daar heb je het dan voor gedaan. Dat was ontzettend moeilijk. Gelukkig heb ik de liefste vriend van de wereld, lieve mensen om mij heen en mijn psycholoog en denk ik nu allang niet meer zo.

Psycholoog

Ik loop nu alweer een hele tijd bij mijn Psycholoog. Ik probeerde wel te luisteren naar de dingen die ze me vertelde hoor en dat ik niet zo hard moest zijn. Maar het is moeilijk.

Hoe pak ik mijn oude leven nou weer op? Accepteren dat je het woord oude er weg moet halen en ‘het leven’ weer moet gaan oppakken. Jezelf vergelijken met vroeger dat heeft geen zin meer. Ik ben niet meer de persoon die ik was voor de kanker. Maar dat betekent niet dat het leven daarom minder is. Misschien uiteindelijk nog wel mooier.

Stappen achteruit doen, zijn eigenlijk stappen vooruit zetten. Dan leer je, dan accepteer je. Ik zag die stappen achteruit als een groot obstakel. Nu zie ik ze elke keer als een teken dat ik heb geleerd en daardoor accepteer ik ze. Dan zie ik het juist als een stap vooruit, als een stap naar het leven. Dat heeft veel tijd en energie gekost. Maar daar sta ik nu wel.

Zonder de hulp van mijn psycholoog was ik daar niet gekomen. Door alle gesprekken met haar ben ik tot al deze inzichten gekomen. Ik heb haar hulp nog steeds wel nodig. Dat geeft niets. Ik ben blij dat ze er is. Dat ze me helpt. Dat ik altijd alles kan zeggen.

9 juni 2022

2 jaar later… kijk eens naar jezelf meid. Kijk die haren, je kan alweer een klein knotje dragen. Je werkt weer. Je hebt het leven opgepakt. Nog steeds met vallen en opstaan, want echt ik leer nog elke dag. 

De dingen die je doet en anders voelen of zijn, dat komt door de kanker en dat maakt mij het ene moment erg boos en het andere moment heel verdrietig. Bij alle nieuwe dingen die ik mee maak vraag ik me af of ik net zo had gereageerd als ik niet ziek was geweest.

Het leven na kanker is niet meer onbezorgd en dat zou ik altijd oneerlijk blijven vinden. Dat ga ik een plek geven en dan zou het niet meer zo op de voorgrond zijn.

Wat nu nog een open wond is zal in de toekomst voor altijd een litteken blijven.

Jur, onze gezinnen, ik en met ons al onze lieve vrienden staan altijd nog stil bij alle bijzondere data. Dag van diagnose, dag van eerste chemo, dag van laatste chemo, dag dat ik kankervrij verklaard werd, dag van operaties. Dat zou blijven en dat is goed.

Zoals Jur me die dag heeft geschreven; samen bouwen we elke dag aan dat nieuwe leven, op dat we niet vergeten dat het leven je niet zomaar gegeven is en dat het je maar plotseling verdomd moeilijk kan worden gemaakt. Waar het nu nog een open wond is, zal het in de toekomst voor altijd een litteken blijven. Die zal nooit weggaan, die zullen we moeten accepteren. Dat ‘ie er is en z’n verhaal meedraagt. Voor nu laten we die wond goed verzorgen met alle hulpmiddelen die we hebben. In jouw ogen bouw je die toekomst vandaag het liefste op en kost het te veel tijd. Maar wat is tijd als je zometeen langer gezond bent dan dat je ziek bent geweest.