An babbelt

Wat zag ik hier tegen op. Ik denk dat dit de eerste keer was in mijn hele chemoreeks, dat ik er echt ontzettend tegenop zag. Oké, op de allereerste chemo na dan, die was echt nog wel erger. Waarom ik er zo tegen op zag? Omdat ik de vorige zware chemo als best wel heftig had ervaren. Ik dacht de hele tijd: ‘Het is er echt nog maar één An, komt wel goed.’ Maar tegelijkertijd dacht ik ook: ‘pff… nog één, gadverdamme. Daar heb ik echt helemaal geen zin meer in’. Hoe het ging? Dat ga ik jullie nu vertellen.

Kuur nummer veertien

De dag voor de chemo slaap ik altijd slecht. Dat is zo vervelend. Bijna elke avond slaap ik wel oké, van maandag op dinsdag nacht echt nooit. Ja, de chemo dag is ook precies de enige dag dat ik niet kan uitslapen, haha. Eigenlijk begin ik de dag dus altijd al standaard moe. Ik ga op maandagavond altijd vroeg naar bed, alleen om 01.00 uur lig ik meestal nog naar het plafond te staren. Niet fijn maar gelukkig heb ik voor de rest wel prima nachten. Na de chemo ga ik ook altijd wel naar bed, gewoon even lekker een beetje liggen en tv kijken, negen van de tien keer val ik gewoon in slaap.

De allerlaatste zware chemo. Ik hoop dat ik het nooit meer van mijn leven hoef mee te maken. Ik heb er tegenop gezien, maar hij zit erin en ik heb me best oké gevoeld. Ik had er bewust voor gekozen om niets te doen deze week en dat heb ik dus ook gedaan. Normaal gesproken plan ik me week altijd redelijk vol. Eén afspraak op een dag en het is namelijk alweer genoeg geweest voor me, dus je begrijpt dan zitten je weken snel vol. Nu weet ik dat één ding echt helpt en dat is rust, er aan toegeven dat het nou eenmaal niet anders is. Ik had geen zin om mij weer zo ellendig te voelen als de vorige keer dus heb ik deze week voor het eerst eens echt naar mijn lichaam geluisterd. Haha, ik begin het wel te leren, dat bij de laatste.

Het vermoeiendste bij deze kuur is toch wel dat je heel erg weinig energie hebt en dat je je telkens leeg voelt vanbinnen. Dan heb ik gewoon geluncht, niet heel erg veel omdat ik het niet weg krijg en dan heb ik een half uur later ineens zo’n hongergevoel in mijn lichaam, maar ik heb dan helemaal geen honger. Ik heb totaal geen smaak in mijn mond dus ik zou niet weten wat ik op dat moment zou willen eten. Alleen mijn lichaam vraagt dus wel om iets. Nou ja misschien kan je een beetje begrijpen dat dit echt heel erg vervelend is. Dat zijn denk ik wel de bijwerkingen die ik echt het vervelendste vind aan deze kuur. De vermoeidheid, die vieze smaak in mijn mond en dat honger gevoel terwijl je geen eetlust hebt.

Ups-and-downs

Ook deze week ging weer met veel ups en downs. Helaas begin ik er ook steeds meer last van te krijgen dat ik van dinsdag op woensdagnacht ook niet meer lekker slaap. Dit kan komen door het medicijn dexamethason die ik altijd via het infuus krijg toegediend voordat de kuur begint. Deze zorgt ervoor dat je een beetje hyper wordt. Het kan er natuurlijk ook aan liggen dat ik ’s middags altijd even slaap en daarom ’s avonds moeite heb met in slaap komen. Ohja, en ik pieker ook weleens. Dat zou er vast en zeker ook wel mee te maken kunnen hebben ben ik bang. Toen ik woensdagochtend wakker werd voelde ik me dan ook echt slecht. Ik was zo bang dat dit het begin was van een helse week, maar dat viel dus gelukkig heel erg mee. Ik heb heel erg rustig aan gedaan en nog wat bij kunnen slapen.

Donderdagavond werd ik helaas helemaal niet zo lekker. Ik had me één dag niet aan mijn eigen afspraak gehouden: zo min mogelijk doen, en ik kreeg het ’s avonds gelijk weer te voorduren. Helemaal top weer. Daar begin ik toch wel zo klaar mee te raken, dat je telkens maar rekening moet houden met alles, dat je nooit te veel kan doen, elke keer weer als je maar één keer iets te veel doet is dat helemaal lichaam gelijk weer overstuur. Zo fijn als dat voorbij is, ook al weet ik dat dit ook niet zomaar na een maand weer weg is. In het ziekenhuis blijven ze ook zeggen: ‘1 december 2020 heb jij je laatste chemokuur, 1 december 2021 is de chemo pas helemaal uit je lichaam.’ Heerlijk vooruitzicht wel, haha.

Maar goed, donderdagavond dus niet lekker. Ik was vreselijk moe en ik werd heel erg misselijk. Dit heb ik echt zelden gehad, die misselijkheid, in ieder geval niet zo misselijk. Gelukkig heb ik medicijnen voor als je misselijk wordt, die je dan kan innemen. Eigenlijk gebruik ik ze nooit als ik me een beetje misselijk voel. Eén omdat ik het vergeet en twee omdat ik denk ach even een beetje misselijk, dat gaat zo wel weer weg. Nou nu was het dus zo erg dat ik voor één keer dacht: ‘Laat ik ze maar eens nemen.’ Helaas is die misselijkheid wel iets wat de hele week een beetje aan heeft gehouden. Telkens met vlagen en het was niet zo erg dat ik er echt van moest overgeven. Dan ben ik allang blij.

Jören was lekker bij mij

Jören werkt in de week van de zware chemo thuis. Dit hebben we pas bij de laatste twee zware chemo’s zo gedaan en ik ben er echt super blij mee dat dit mogelijk was. Bij mijn eerste vier chemo’s, die nu als heel erg lang geleden voelen, deden we dit ook al. Die had ik natuurlijk maar één keer in de twee weken, dat was dus geen probleem. Met die wekelijkse kuur kan hij natuurlijk niet elke keer maar thuis werken en dat is ook zeker niet nodig. Alleen bij de zware kuur heb ik vaak in de ochtenden heel weinig energie, maar wel super veel trek, zelf heb ik gewoon de kracht niet om uit bed te gaan om eten te maken dan. Vandaar dat het gewoon super fijn is dat Jur deze dagen lekker thuis bij mij is en mij een beetje op weg kan helpen.

Wij hebben van begin af aan gezegd dat proberen zoveel mogelijk ritme te houden heel erg fijn is. In de ochtend op ongeveer dezelfde tijdstippen ontbijten, in de middag ongeveer rond hetzelfde tijdstip lunchen en ga zo maar door. Mijn lichaam is keihard aan het werken, non-stop, ook al is ik gewoon stil zit op de bank. Mijn voeding is dus erg belangrijk. Dat betekent dus dat ik ervoor moet zorgen dat ik voldoende binnen krijg om energie uit mijn voeding te halen en te zorgen dat ik op vaste tijdstippen eet. Dat is dus de grootste reden dat Jur thuis werkt op de dagen dat het mij niet lukt om dit ritme aan te houden.

Het zit er bijna op

Ik besef nog niet dat ik gister mijn één na laatste chemo heb gehad. Als er volgende week weer een blog online komt dan heb ik gewoon mijn laatste chemo gehad. Pff… ik kan niet wachten hoor, daar niet van. Alleen ik vind het gewoon heel erg raar, ruim twintig weken geleden dacht ik mijn god zestien chemo’s… Dat gaat een eeuwigheid duren. Nu denk ik, wauw wat is die tijd toch ongelofelijk snel gegaan. Straks hoeven we gewoon zes weken niet naar het ziekenhuis. Ik ga er denk ik niet eens langs rijden, als ik naar Hilversum moet dan kies ik wel een andere route, haha. We zijn echt even toe aan een beetje rust aan ons hoofd.